Realm of Truth

Chapter 2

     ✧･ﾟ: *✧。✧･ﾟ: *✧
Deal

He said he'll help me in my dreams.

How impertinent!

Unti-unti ko na tuloy napapagtanto na wala talagang pag-asa kapag sa kaniya ako umasa. Kailangan kong mag-isip ng ibang paraan.

But in the meantime, let me try my luck.

Maaga akong pumasok noong mga sumunod na linggo at nilalagyan ang desk niya ng yakult at sticky note. After placing it, I'll go to the field or to the library. Saka lang babalik kapag marami nang tao sa classroom. Iisipin ng mga kaklase ko na normal ang oras ng pasok ko kaya hindi ako mapapaghinalaan as a secret admirer.

On the sticky notes, I write random short messages to make Gaverine comfortable with me.

Such as:
I slept early last night to dream. Guess what, you're wrong. You didn't help me in my dreams.

I read somewhere that helping a friend might be God's way of granting their prayers.

Hope you had a nice dream because I didn't!

Please, drink this Yakult. I'm betting with my life, I did not put poison in it.

Inumin mo 'to. Sayang pera.

He just holds it during class hours. Hindi ko kailan man nakita na ininom niya pero hindi ko rin naman nakitang itinapon niya.

"Lola, gusto ko ng bag! May nakita akong bag kanina sa kaklase ko..."

Isinaksak ko na ang rice cooker at ibinaba ang button para maluto na ang kanin. I stared at Ate Clara and I was getting irritated minute by minute as I listen to her useless wishes. Ang daming pabili pero simpleng pagtatanong kay Lola kung kumusta na o kumain na ba, hindi magawa.

"Hindi ibig sabihin na mayroon sila, dapat mayroon ka rin," I couldn't help but speak when Ate Clara got annoyed by Lola because Lola said that getting that expensive bag is not necessary.

"Tumahimik ka nga. Hindi naman ako sa 'yo nahingi." Ate Clara rolled her eyes.

"Hoy, Clara. Hindi tayo mayaman. Unahin niyong dalawa ang mag-aral sa halip na makipagsabayan sa mga kaklase ninyo," Lola said.

Ate Clara ended the call when Lola started saying some advice to the both of us. Nanlaki ang mga mata ko at halos magpuyos sa galit.

"Sabat nang sabat, hindi naman siya ang kausap. Tatanga-tanga, e." She fixed her hair and opened the television.

"May sinasabi 'yung matanda, pinatayan mo ng tawag. Ang bastos mo."

"Ikaw ang bastos. Hindi ka naman kausap, sabat ka nang sabat," she said and pointed me with the remote.

I scoffed. "Wala namang masama sa sinabi ko? Ni hindi mo nga natanong si Lola kung kumain na ba siya o kumusta man lang. Tapos kapag nagsimulang mag-kuwento tungkol sa hirap ng buhay sa ibang bansa, minu-mute mo. Anong klaseng pag-uugali 'yan?"

"E sino ka ba para pagsabihan ako? Mas matanda naman a–"

My phone rang in the middle of our argument. Sabay kaming napatingin doon kaya napatigil kami sa pag-aaway.

I picked it up to check who it was. Ate Clara ran inside our room and shouted, "Pakialamera!" before closing the door.

It was a client. Natanggap ako ng schoolworks o projects tapos may bayad. The client wanted to get a hard copy of the research paper that he commissioned me to do, so we agreed to meet today.

May 50% downpayment naman na iyong pinagawa niya sa akin kaya hindi ako natatakot na baka hindi niya tanggapin. Mas okay rin na personally ko ipapakita iyong work para hindi mapakinabangan online. Nangyari na kasi iyon sa 'kin dati. Binigay ko 'yung file tapos noong natanggap na, hindi na binayaran. Kaya naisip ko rin na magpabayad ng not refundable na down payment.