Ben Kim miyim?

Ölsem de kurtulsam..

Gittikçe şiddetini arttıran bir ses odama doğru yaklaşıyordu.Rüyada olmayı dileyip kendimi daha güçlü bir şekilde bastırıyordum yastığıma.
-Kalk dedim sana Sare kalk,bir kere de kendin uyansan.Sare diyorum kalk yoksa kötü olacak.Babanı çağırıyorum.
Evet güne yine tehtitle merhaba demiştim.'babanı çağıracağım'.Bunun kadar korkunç bir cümle daha yok benim için bu hayatta.
Baba kavramı hep filmlerde hikayelerde dizilerde mi bu kadar güzel yoksa herkesin mükemmel babası var da Allah beni mi hor gördü ruh sağlığı yerinde bir baba dağıtırken.
Sabah uyanmak zaten yeteri kadar kötüyken bir de okula ardından da dershaneye gidecek olmak felaket üstüne felaketti.Emre de basket turnuvası için Antalyadaydı tek bir sebebim yoktu sabah uyanıp herkesin bana sahte gözlerle gülümsediği o okula gitmek için
Mutsuzluktan ölüyordum ağlamaktan gözlerim şişmişti içim içimi yiyordu dün geceden beri.Belli etmemek için yoğun bir çaba sarfederek mutfağa girdim.Gardiyan başladı bile beni gözleriyle sorguya ve kabusum olan o klasik cümleler döküldü ağzından.
-Tüm gece telefonla oynamaktan gözlerin şişmiş.Ben giricem çünkü sınavlara!Yazık verdiğimiz bunca emeğe yazık gerçekten.
Telefonla bozdu kafayı babam bu aralar taktı telefonuma ayağı takılıp düşse sen telefonla oynadın o yüzden diyecek neredeyse.
Canım öylesine sıkkındı ki babam bile daha fazla sıkamazdı canımı.Tek düşündüğüm şey dün Yağmur'un attığı mesajdı.
'Emre benimle bir şey konuşmak istediğini söyledi' ve sonu gülücüklerle dolu bir mesaj.....
Yağmur sözde en yakın arkadaşımdı,Emre deli gibi aşık olduğum çocuktu ama bunu benden başka hiç kimse bilmiyordu...