Sadece Sevgi

1.Bölüm Kanlar İçinde Yok Olmak

Hoşgeldiniz, hepinizi çok seviyorum ❤️

Cem Adrian - Derinlerde

Sezen Aksu - Yalnızca Sitem

Göksel - Yalnız Kuş

Cem Adrian - Ah Bu Şarkıların Gözü Kör Olsun

Keyifli okumalar güzellerim 🫀

Bazen bir nefes hissetmek istersin, bazen nefesini hissetmek istersin, bazen nefes almak istersin..
Bazen ise hissetmek istediğin o nefes senin ecelindir, hissettiğim nefesin son nefesindir, aldığın nefes kor gibi yakıyordur ciğerlerini..

Ciğerlerimin kor gibi yandığı o andaydım... Bir kez daha atıyorlardı o tokatları sanki, bir kez daha beyninde parlıyordu o tokatlar...

Bir kez daha, bir kez daha ve bir kez daha...

Daha kaç kere tekrar edecekti bu acı? Korkuyordum. Evet acizlik ise acizlik, korkaklık ise korkaklık, zayıflık ise zayıflık... Korkuyordum. Bunu haykırarak söylem istiyordum! 'Ben korkuyorum!' demek istiyordum. Ama bunun da elimden alınmasını istemiyordum...

Ben sadece özgür olmak istemiştim... Herkes kadar hür, herkes kadar sevgi dolu... Ama işe bak ki Pera kendi gibi korku doluydu!
Benim dakikanın garantisi yoktu.. şimdi mesela, odamda oturuyordum; masamın üzerinde büyük bir kupa bardakta kahve, dizlerimin üzerinde hissedemediğim bir kitap, onu okuyordum. Şimdi annemin canı sıkılsa, ya da babamın geceyi başka bir kadınla geçirdiğini öğrensin benim için kurtuluş olan bu anılar yerle bir olacaktı. Önce hakaret, ardından hıncını çıkarana kadar dayak...

Odamın kapısının naif bir şekilde çalınması ile başımı kitaptan kaldırdım. Kapı oldukça yavaş bir şekilde açılırken evdeki çalışanlardan biri gelmişti. Adı neydi?
Neyse ne? Bundan banane? Gözlüğümü düzeltip gözlerimi yardımcı kadının gözlerine kenetledim. Buğulu bakıyordu. Yine ne olmuştu? Annemin sinirine mi denk gelmişti, yoksa babamın beni öldürme yeminlerine mi? Hangisine? Bir iki saniye gözleri yüzümde oynanıp "Talia Hanım.... Babanız Serim Bey ve anneniz Asrin Hanım... Geçirdikleri trafik kazası sonucu vefaat etmişler efendim" dedi.

Ne yapmam gerekiyordu? Sanırım senaryonun bu kısmında deli gibi ağlamam, 'anne, baba! Lütfen gitmeyin... lütfen...' diye yalvarmam gerekiyordu. Neden içimden gelmiyordu? Bu ilk ölüm değildi.. benim hayallerim, çocukluğum her gün bu odada ölüyordu. Onlar için attığım çığlıkları kimse duymuyordu, herkes sağırdı bize. Şimdi benden üzülmemi bekliyorlardı.

Yutkunup karşımdaki gözleri kızarık ve yaşlı kadına başımı sallayarak"tamam" dedim. Başka ne diyebilirdim ki? Onlar Marsil ailesiydi!
İki kişilik mutlu bir yuvaları vardı... Ha bir de Serim Marsil'in iki oğlu... Ya da herkes öyle biliyordu..