Eddie Munson |Freak

1.Bölüm-Geçmiş

Emma'dan

  Terler içinde gördüğüm kabusdan uyandım. Yan tarafım da duran saate baktım ve yatakta oturur pozisyona geldim. Saçlarım sıcak ve terli olan bedenimi daha da bunaltıyordu bu yüzden bileğimde ki toka ile saçlarımı topuz yaptım. Kabusun etkisinden çıkmaya çalıştım çünkü genellikle kabus görmezdim hayatım bu son yıllarda gayet sakindi.

  Ben Emma Black. 7 yıl öncesine kadar hayatım olabildiğince sakin ve normaldi. Aslında benim hayatım hiçbir zaman  normal olmamıştı çünkü benim özel güçlerim var. Tamam inanmayabilirsiniz ama öyle. Doğuştan. Ve bu güçlerin farkında olan bir tek ben değilim.

  4 yada 5 yaşlarındaydım sanırım çok hatırlamıyorum. Gözümü bir laboratuvarda açtım. Etrafta kimse yoktu. Beyaz bir odada bir yatağa yatırılmıştım. Ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim, kapıyı açıp kafamı dışarıya uzattım ve bir adamla karşılaştım. Adam bana babam olduğunu söyledi. O sıralar gerçek ailem hakkında hiçbir şey hatırlamıyordum hafızam silinmişti. Benim güçlerimin farkındaydı ve onları geliştirmek ve güçlendirmek için benle birlikte birkaç çocuğu daha esir almıştı. Her gün çeşitli dersler ve ara sıra olan yarışmalar ile bizi eğitiyordu. Ben daha çok küçüktüm ve gücümü kullanıp kontrol etmekte zorlanıyordum o yüzden orada ki çocuklar beni küçümsüyordu hiçbiriyle anlaşamıyordum biri hariç.

  11 diye bir kız vardı. O da benim gibiydi güçlerini kullanmakta zorluk çekiyordu. Bu yüzden papa ikimize biraz daha ilgiliydi. Çoğu çocuk bunu umursamıyor çoğu bunun saçmalık olduğunu düşünüyordu. Çocukların benle arkadaş olmaması benim için sorun değildi ama bana pislik gibi davranıyorlardı.

  Yine bir gün papa yarışma yapmaya karar vermişti. Ben yarışmalarda hep kaybederdim. Sabırla sıranın bana gelmesini bekliyordum. 2 numara hepimizden daha büyük ve güçlüydü onu yenemiyorduk ve yarışmaları genellikle o kazanıyordu. Papa yine en sona beni bıraktı ve sıra bana gelince seslendi:

"5 numara. Sıra sende."

  Papaya bakmıştım ama o bana bakmıyordu. Onun yerine yanında ki bizimle ilgilenen Henry bana bakıyordu. Bana göz kırpmıştı. Ben utanıp tekrar önüme dönüp 2 numaraya baktım. 2 numara bana bakıp beni duvara fırlattı ve papaya bakıp gülümsedi. O günkü acıyı hala hatırlıyorum sırtım ve sol omzum çok ağrıyordu ve incinmiştim. O gün yine yenilmek istemiyordum o yüzden ayağa kalkıp 2 numarayı fırlatmaya çalıştım ama o benden daha hızlı davrandı ve yine duvara çarptım. Bu sefer ayağa kalkacak gücüm yoktu bu yüzden 2 numara kazanmıştı. Yine. Henry hemen yanıma gelip beni doktorun yanına götürdü. İyileşmem 1 haftamı aldı o sırada derslere katılmıyordum.

  İyileştikten sonra eski yaşantıma geri döndüm. Cidden hiçbir şey olmamış gibiydi hala bana kötü davranıyorlardı ve o yarışma sonrasında papa bana sanki ben güçsüzmüşüm gibi davranıyordu. Çünkü o kötü birisiydi bunu o zaman anlamıştım bir gün odamdan çıkıp tuvalete gidecektim ve yolda papanın odasında sesler duydum içeriye bakmaya çalıştığımda Henry'ye elektrik vererek işkence ediyorlardı. Hemen oradan koşarak uzaklaştım.

  Ertesi gün yarışma vardı. Papa beni bazı yarışmalara katmıyordu. Zaten katılsam da hiçbir işe yaramıyordu. Yarışma yapıldığı gün ben gökkuşağı odasında tek başıma kitap okuyordum birden kapı açıldı ve içeri Henry girdi.

Henry: Merhaba 5.

Emma: Merhaba.

Henry: O gün beni gördüğünü biliyorum ama sorun yok. Sana söylemem gereken şeyler var.

Emma: Kimseye söylemedim kimseye söylemedim!

Henry: Biliyorum. Biliyorum sakin ol. Sana söylemem gereken şeyler senin iyiliğin için o yüzden beni dinlemeni istiyorum.