Köşeden sürünerek geliyorlar ve bildiğim tek şey güvende hissetmediğim.
Omzumda bir dokunuş hissediyorum.
Endişe verici bir durumda dönüp duruyorum.
Ama, kafayı mı yiyorum?
Gerçekten öyle düşünüyorum.
Görünürde bir yaratık değil.
Ama bilmediğin şey şu ki, nefesim hızlanıyor böylece kalbim de aynı şekilde.
Keşke artık bitse.
Keşke bir rüya olsa ama,
Bir canavar yarattım,
Kafamın içinde gidilebilecek bir yeri olmayan bir cehennem.
Kendi başıma dışardayım.
Çok korkuyorum.
Bir canavar yarattım, beynimin içinde.
Gidecek hiçbir yer olmadan.
Yalnız değilim, aklımı kaçırdım.
Kabusumdam uyandır beni.
