Κάτι σαν...Ποίηση;;[ᴘᴏᴇᴛʀʏ??]

ὄμματα

Από το πρώτο γαλάζιο μέχρι το τελευταίο, από μερικά ατυχή καστανά μέχρι όσα έπονται να αντικρύσω στο μέλλον, για καθένα από αυτά η καρδιά μου έχανε, χάνει και θα χάνει ένα χτύπο σε κάθε τους συνάντηση με λίγο σκούρο πράσινο.

Το πρώτο γαλάζιο ήταν η πρώτη αίσθηση θολής αγάπης, πρόχειρα καμωμένη, γεμάτη παιδικό πείσμα και άγουρες αντιλήψεις περί έρωτος. Προεφηβική αναστάτωση, που πια έχει τη μορφή ενός νέου για τον οποίο τρέφω μια γλυκιά αγάπη φιλική, σεβόμενη τις καρδούλες και τις ξέχειλες από παντοτινή αγάπη σημειώσεις που γέμιζαν τα βιβλία και τα τετράδια που κουβαλούσα σε μια ροζ τσάντα της Μπάρμπι.

Το δεύτερο γαλάζιο ήταν απόμακρο μα όμορφο. Αμφίσημο σχεδόν κάθε λεπτό και ανώριμο. Το έβλεπα να συναντιέται πρόθυμα με ένα ζευγάρι οφθαλμούς, που δεν είχε εμένα για κάτοχο και η πικρή γεύση της ζήλιας αναδευόταν στο στόμα μου για μήνες. Θυμάμαι τον εαυτό μου θλιβερά να μουσκεύει το ύφασμα της μαξιλαροθήκης και απελπισμένα να ψάχνει τι κάνει λάθος και δεν του αρκεί, καθώς αγνοούσε πως το μονόπλευρο ενδιαφέρον δεν μπορεί να γεννήσει αμοιβαία αγάπη. 

Μεσολαβεί έπειτα η πάροδος του χρόνου και μια αποτυχημένη φιλία που λήγει άδοξα φέρνει τα πάνω κάτω. Το ξαφνικό ναυάγιο προκαλεί τρόμο και την ανάγκη για μια σωσίβια λέμβο, της οποίας τον ρόλο αντιπροσωπεύει το πρώτο καστανό. Καστανό γλυκό, σχεδόν μελί, ζεστό και πρόθυμο να με κουβαλήσει μέχρι την ασφαλή στεριά. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αντικείμενα παροχής υπηρεσιών. Η παραμονή στη σωσίβια λέμβο ως λαθρεπιβάτης κράτησε γύρω στις δυόμιση βδομάδες.Η ηθική αφύπνισε την λογική μου. Το κόμιστρο της μεταφοράς έπρεπε να πληρωθεί με συναισθήματα και εγώ ήμουν διαλυμένη, συναισθηματικά ενδεής, αδύναμη να ανταποδώσω. Έτσι αποφάσισα να πέσω ξανά στα απύθμενα νερά και να κολυμπήσω μέχρι την ακτή βασιζόμενη μονάχα στις δικές μου δυνάμεις.

Το τρίτο γαλάζιο είχε αύρα καλοκαιρινή, μια αγνή αθωότητα που όμοια της δεν είχα ξαναδεί σε καμιά απόχρωση του πολυαγαπημένου αυτού χρώματος. Απέπνεε γαλήνη και γλυκιά ηρεμία, τα ελάχιστα ξεσπάσματα του ήταν ποτισμένα με ευθυμία και ενθουσιασμό. Η μονότονη ομορφιά απορροφούσε την προσοχή μου, μα ίσως αυτή ακριβώς η άηχη γοητεία του να είναι που εμπόδισε το πράσινο μου να προδώσει την ταραχή του. Το σχεδόν μονόπλευρο ενδιαφέρον αυτή τη φορά δεν πονούσε και για αυτόν τον λόγο ξεθώριασε γρήγορα, παίρνοντας τη μορφή  μιας  ανάμνησης όμορφης, που δεν φοβάμαι να αγγίξω.