Κάτι σαν...Ποίηση;;[ᴘᴏᴇᴛʀʏ??]

Φιλία ενθάδε κείται

Τι είναι άραγε τούτο που ονομάζουν φιλία; Τούτη η λέξη που εύκολα προφέρεται από λογιών λογιών στόματα.
Ποια είναι η πραγματική φιλία και άραγε υπάρχει σε αυτό τον κόσμο ή είναι απλά ένα ακόμα δημιούργημα της φαντασίας του ανθρώπου, μια γλυκιά ψευδαίσθηση που όλοι μας νομίζουμε πως θα βιώσουμε ή χειρότερα πως βιώσαμε;
Αμέτρητες στιγμές, εφήμερες υποσχέσεις, νοθευμένα δείγματα εμπιστοσύνης και ανούσια, χτισμένα από άμμο όνειρα.
Γέλια, χαρές και αναμνήσεις που σαν λόγια του αέρα εξατμίστηκαν και παλεύουν να σβηστούν μια και καλή από την μνήμη ενός μυαλού στα όρια της απόλυτης ατόφιας τρέλας.
Πασχίζεις να βρεις απαντήσεις σε αυτά τα αμέτρητα αναπάντητα "γιατί" και μια δόση αλήθειας σε όλη αυτή την καλοστημένη πλάνη, σε τούτο το αχανές ψέμα.
Σιχαίνομαι το ψέμα, την κοροϊδία, την αυταπάτη κάποιων πως είσαι ηλίθιος. Ναι κι όμως, σε νομίζουν ηλίθιο όταν κακώς εθελοτυφλείς για χάρη τους, για να σώσεις τα αποκαΐδια μιας τελικά μονόπλευρης αγάπης.
Κι μόλις αποφασίσεις πως ήρθε η ώρα να τερματήσεις αυτή την κοροϊδία σε βάρος σου και να απομακρυνθείς για να κρατήσεις ζωντανά τα τελευταία κομμάτια μιας ξεριζωμένης καρδιάς κατηγορείσαι.
Κατηγορείσαι για φυγή, για εγκατάλειψη, για το ότι δεν έμεινες να παλέψεις. Κατηγορείσαι όταν έβλεπες τις Θερμοπύλες να χάνονται μα παρέμεινες στο πεδίο μάχης. Κατηγορείσαι όταν ίδιοι σε έκαναν να φύγεις, σε έδιωξαν με την συμπεριφορά τους, σε έκαναν να τρέξεις μακριά για σωτηρία. Ναι, για σωτηρία έτρεξα μόλις ένιωσα την απελπισία, την απόλυτη καταστροφή που εναντίων μου ετοιμαζόταν να ξεσπάσει.
Μισώ την αδικία, την συκοφαντία, και τα λόγια πίσω από την πλάτη μου. Κάπου διάβασα πως ο Θεός απομακρύνει ανθρώπους από την ζωή σου επειδή άκουσε συζητήσεις που εσύ δεν άκουσες. Δεν έχω ιδέα ποιος το έγραψε ή ποιος πρώτος το είπε, μα δεν έχει σημασία.
Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ. Όχι για τις επιλογές μου, γιατί αυτές με καθορίζουν. Λυπάμαι για τον χρόνο που σπατάλησα προσπαθώντας να καταλάβω ανθρώπους, που ποτέ τους δεν ήταν πρόθυμοι να καταλάβουν εμένα. Δεν είναι εγωισμός, είναι το αίσθημα της αδικίας που με τροφοδοτεί. Πλήρης, ακέραιη, αμιγής αδικία.
Θέλει κότσια να είσαι ντόμπρος και ξεκάθαρος, να πεις το "φύγε" και αυτό να ακουστεί από το στόμα σου συλλαβή προς συλλαβή, γράμμα προς γράμμα. Αλήθεια είναι τόσο δύσκολο να προφέρεις τέσσερα απλά γραμματάκια στη σειρά;
Είναι δειλία. Είναι δειλία να σωπάσεις με την πρόφαση "δεν θέλω να πληγώσω", γιατί πίστεψε με στα δικά μου αυτιά ηχεί σαν "δεν θέλω να ασχοληθώ".
Και είναι η μεγαλύτερη ντροπή από δειλία να καταστρέψεις τα πάντα, να χρεώσεις αλλού ευθύνες και ύστερα να τολμήσεις να με κοιτάξεις στα μάτια ψάχνοντας.
Τι ψάχνεις όταν άδειασες και άφησες κενό;
Τι ψάχνεις άραγε;
Τι ψάχνεις;