Κάτι σαν...Ποίηση;;[ᴘᴏᴇᴛʀʏ??]

Θάνατος

Ένας θάνατος. Πολλοί θάνατοι. Διάσπαρτοι ή μαζεμένοι ο ένας κοντά στον άλλο σαν δάχτυλα γροθιάς που αγκαλιάζονται και σε χτυπούν με ανεξάντλητη δύναμη και μανία στο σφιγμένο στομάχι. Οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου σου μια φυλακή. Χρειάζεσαι καθαρό αέρα να οξυγονώσει το πονεμένο στέρνο. Βγαίνεις από το σπίτι και φτάνεις στην πλατεία. Έρημη και ελάχιστα φωτισμένη από κολόνες την ΔΕΗ που τρεμοπαίζουν έτοιμες να πεθάνουν και αυτές, να σβήσουν και να σε αφήσουν μονάχο στο απόλυτο μαύρο σκοτάδι. Ακόμα και ο τρόπος που τα φύλλα των δέντρων χορεύουν στο ρυθμό που τα παρασέρνει ο αέρας εκείνη την μέρα είναι διαφορετικός. Αλλιώτικος από τις άλλες μέρες. Ένας μελαγχολικός χορός. Οι ήχοι της φύσης άσματα θρήνου. Παγερός αέρας. Βλέφαρα που σφραγίζουν και μουσκεύονται. Καρδιά που ματώνει. Ψυχή που ταξιδεύει και απομακρύνεται.