თავი 1

2.1K 78 7
                                    

Გოგო დაღლილი მიუყვება ტროტუარს . Სამსახური , უნივერსიტეტი.. და ყველაზე მეტად ეს ყოველდღიურობა ღლის . .

Თუმცა თავისი და ისედაც ბევრ ბედნიერებასაა მოკლებული , ამიტომ არ იზარებს .

Თუმცა თავად არ ყავს ადამიანი ვინც მისთვის იბრძლოლებს . Მშობლების სითბოს ნაკლებობა უკვე ოთხი წელია აწუხებს .

და კიდევ ის აწუხებს , როდესაც თავის დას უხსნის , თუ რატომ ვერ უყიდის ამა თუ იმ ნივთს , რომელიც მის თანატოლებს აქვთ .

Მეტს ვერაფერს გააკეთებს , ისედაც მთელი დანაზოგი სარას საზაფხულო ბანაკში გასაშვებად დახარჯა , გაუჭირდა აგროვება , თუმცა ცდილობდა ეს სიამოვნება მაინც არ მოეკლო მისთვის .

Თუმცა კარგიც არის , დრო ფიქრისთვის არ აქვს , რადგან როცა ფიქრობს ყოველთვის უბედურდება

Ეს არის დრო

Როცა ფიქრებს მიყვები და უბედურდები

Მასეთ დროს საათობით ტირის და ვერ ჩერდება , გარდა ამისა მუდამ მიდის სუიციდის ფიქრებამდე , და კიდევ უფრო ცუდად გრძნობს თავს რომ ამის გამბედაობაც არ აქვს . თავი ათასი სისულელით აქვს გამოტენილი

Არავინ არის სამყაროზე შენთვის

Ცოდოა

Რადგან არ უტირია ვინმეს მხარზე

Ცოდოა

Რადგან უტირია
უნივერსიტეტის საპირფარეშოში
ან
Სახლში შუა ღამისას , ენერგიისგან გამოწურულს შხაპის ქვეშ

Თუმცა თავისი და უფრო ეცოდება რომ ასეთ პატარა ასაკში მოაკლდა მშობლების სითბო , მოგვიანებით კი დის სითბოც კი...

Ან იქნებ მისი დაც ტირის ხშირად და ის ვერ ხედავს...

___

Გოგო კაფის წინ ჩერდება , ისედაც დაღლილი , იცის რომ სულ მთლად გამოეცლება ენერგია როდესაც ეს სამუშაო საათებიც დასრულდება და ისიც იცის , ეს დღეც რომ საპირფარესოში ემოციებისგან დაცლით , ტირილით დასრულდება .

აუქციონიWhere stories live. Discover now