Beyaz Karanfil Külleri

SONU OLAN BİR BAŞLANGIÇ

Tarih-03.02.2004

Merhaba Defter,

Evimize bi çocuk gelmişti, o benden daha büyüktü ve kocamandı. Beni kurtarmaya mı gelmişti yoksa babam gibi bana kötü mü davranacaktı? Ondan korkmuştum çünkü yüzünde büyük bir yarası vardı ve çok korkunç bakıyordu. Tıpkı karşısında bir düşmanı var gibi. Babam benim saçımdan tutup o çocuğun yanında getirmişti. Çocuk bana şevkat ile bakıyordu bana seni kurtaracağım der gibiydi babam.

'Bu senin abin artık ikiniz ile çok iyi bir
aile olacağız'
demişti bense ona gerçekten inanmıştım! Çünkü daha 4 yaşındaydım abimin adını bilmiyordum kendi adımı da bilmiyordum... Sadece babamızın bir adı vardı ve ondan hala korkuyorum. O bana dokunuyordu başka insanlar çağırıyordu onlarda bana dokunuyordu. Abim beni çok kez korumaya çalıştı ama ona vuruyordu.

Benim annem yoktu. O ölmüştü benim doğdum gün, abim ile tanıştığım tarih yani bu gün artık 4 yaşında değilim 7 yaşındayım. Bu gün benim doğum günüm ve abim beni kurtardı. Ama artık o yok... Ona ne olduğunu bilmiyorum.

Okula gidiyorum bu gün 3 Şubat 2007 abimsiz 2. yılım o beni aldı ve birinin kapısına koydu. Daha 5 yaşındaydım ve abim o gün gitti beni bıraktığı insanlar pek iyi değil. Ama babamdan daha iyi kalpliler.

Beni okula götürüyorlar. Her gün abimi soruyorum bana abim olmadığını söyleyip kızıyorlar. Ağladığımda vuruyorlar şu an okullar tatil ve ben çok korkuyorum. Beni bu gün bir yere götüreceklermiş belki güzel bir yerdir diye ümit ediyorum. Serdar amca geliyor siyah defter beni unutma...

"Mira bu görev gerçekten zor olacak ve başaramazsan bu sana pahalıya patlar!"
Lanet olsun yine abimi bulup ona acı çektirmekle tehtid ediyorlardı. Ama hayır kimse benim abime bir şey yapamazdı!

Acı çeken onun yerine ben olmalıydım çünkü biliyordum onun sayesinde başarılıydım ve o kurtulamamış olabilirdi.

"Biliyorum ve kimseye bir şey olmayacak planı anlat."7. yaş günümde beni buraya bırakmışlardı 15 yıldır buradayım. Sözde ajanım yani evet filmdeki ajanların yaptığı işi yapıyorum ama filmler gerçek hayattan uzaktır.  Sokak nöbetçilerindeki helin gibi beni şiddetle yola getirdikleri doğruydu ama o ajandı ve ben kahretsin ki en güvendikleri kişi olduğum için beni en zor görevlere veriyorlardı! İşler yorucu uzun düşünülmesi gerek işlerdi. Şu ana kadar hiç başarısız olmadım ama bu iş gerçekten zor olacaktı.

"İyi. Ekibin bir düşmanı var. Bildiğimize göre düşmanları onlar için önemli bir şey saklıyor ve bizim onun ne olduğunu öğrenmemiz lazım. Sadece 4 ayın var onlara kendini 4 ayda güvendireceksin tam 4 ay sonra orda görevleri olacak ve o gizli şeyi sen bulup bize getireceksin yoksa sonuçlarını biliyorsun."

Lanet olsun bu sefer gerçekten sıçmıştım çünkü daha önce bu ekiple ilgili bir  araştırma yapmıştım ve evet başarmak zorundaydım. "Peki karşılığında ne alacağım bu zor bir görev ve bu işi tek başıma yapıyorum. Eğer başarırsam ne alcağım?"

İşte şimdi bu konuda ilgilendiğimi anlamıştı çünkü yüzünde memnun olmuş bir ifade vardı. "Ne istersin? Belki abin olabilir görevden sonra birlikte istediğiniz bir hayat yaşarsınız mutlu, özgür ve güvenli. Bunca yıldır bizim için yaptığın işlerin haddi hesabı yok. Zaten doktorluk okuyorsun mesleğini yaparsın veya yapmazsın hesabında milyon dolarlar var ve güvenliğiniz bizim tarafımızdan sağlanacak olması da sizin hayrınız." Tama kabul ediyorum bu dediklerinin hepsini yapabilir ve abimi bulabilirler ve şu an reddetmek gibi bir seçeneğim yok. "Tamam. Beni onların arasına nasıl sokacaksın?"

İşte şu an gerçekten mutluydu. Ve bu beni sinir ediyordu. Gerzek piç onlara yapacaklarımdan bin haberdardı. "Gurubun içersinde çok vicdanlı bir arkadaşımız var. Onun gözüne girebilirsen her şey hallolur ama seni güçsüz gösterememeliyiz yoksa işlerine gelmezsin. "