Mijn naam is...

Let me Run

Met plakkerige ogen deed ik vermoeid mijn ogen open. En ik herinnerde me weer wat er allemaal gebeurt was. Met een kreun probeerde ik recht te komen, waardoor het bed waar ik op lag kraakte. Ik knipperde een paar keer. Het rook er naar een sterk medicijn en daardoor was het moeilijk om te slikken.
Ik lag dus in een ziekenhuis. Naast me zat Jim half op zijn stoel, half op de grond. Hij lag te slapen. En er was nog een jongen in de kamer met zijn rug omgedraaid langs mijn kant. Hij staarde buiten het raam.
Het was de goddelijke jongen van in het park. Geweldig *kuch sarcasme*.

Ik probeerde geen geluid te maken, maar het was al te laat. Mijn hand zwaaide langs een tafeltje dat naast het ziekenbed stond en toevallig stond daar een glaasje water. Het viel op de grond. Ik kon mezelf wel slaan voor mijn onhandigheid. Ik face palmde mezelf. De jongen draaide zich om in mijn richting. En zodra hij me zag en het gebroken glas op de grond gaf hij me een grote grijns.
"Voel je je al beter?" Vroeg hij terwijl hij naar het bed toe wandelde.
"Ja, hoor. Alleen nog een beetje beroerd maar voor de rest oké." Glimlachte ik naar hem.

"Mijn naam is Michaël en je hoeft de jouwe niet te zeggen, ik heb het verhaal al gehoord van Jim."

Waarom in godsnaam zou Jim deze vreemde jongen mijn zielig verhaal vertellen.

"Oké." Antwoordde ik droogjes. "Hoe oud ben je eigenlijk als ik vragen mag ?" Vroeg ik hem nieuwsgierig.

"Ik ben net 20 geworden. Ik heb gehoord dat jij morgen verjaart."

Er ging een kleine steek door mijn hart. "Klopt. Ik word 18."

"Uhm. Ik zie dat je beter bent dus ik kan het best doorgaan. Hier, ik geef je mijn nummer als je iets wil gaan drinken een andere keer of als ik je andere kunstwerken mag komen bewonderen." Zei hij terwijl hij een papiertje overhandigde waar een aantal getallen op stonden.

Ik knikte naar hem en liet een lachje tonen. "Dank je wel. "

Michaël wandelde de kamer uit met een laatste glimlach op zijn gezicht.

Ik maakte Jim wakker door een kussen op zijn hoofd te gooien. Met een luid gegrom werd hij wakker als een beer. ik schaterde het uit. Het was zo'n grappig zicht. Hij had wel een overbezorgd gezicht opgezet.
"Meisje, je wilt niet weten wat er gebeurd is." Vroeg hij trillend.

"Je kreeg bijna een hartaanval!"

Meteen was de grijns van mijn gezicht weggeveegd. Ik werd misselijk en bang. "Ik kreeg wat?!"

"Je kreeg bijna een harta-"

"Ik hoorde je, maar ik bedoel. Hoe kan dat?" Angstig keek ik hem aan.
"Jim! Hoe kan dat!?"riep ik nu gepanikeerd.
Hij legde een hand op mijn hoofd.
"Ik weet het niet en de dokters snappen het ook niet. Al een geluk dat Michaël in jouw buurt was anders zou ik niet weten wat ik had gemoeten zonder jou."

"Maar ik dacht dat jij me had gered?"

"Nee. Michaël heeft je mond-op-mond beademing gegeven toen je niet meer ademde."

Ik huiverde bij de prettige gedachte dat zijn lippen op de mijne hadden gezeten.

"Hij heeft je ook naar hier gedragen en heel de nacht bij je bed gestaan. Hij wilde pas vertrekken tot hij wist dat je in orde was."

"Oh."

Ik heb mijn redder in nood dus niet eens kunnen bedanken.fijn.

Ik vroeg Jim om een nieuw glas water te halen zodat ik even alleen op adem kon komen.
What the hell was er gebeurd? ik leef gezond en ga bijna elke dag naar het park. Wat was het probleem?

Ik kon me de rest van de dag niet meer focussen dus ging ik maar slapen. Het erge was dat ik me niet heb kunnen voorbereiden voor mijn ontvoering die nacht.

De dag voordat ik 18 werd. Voordat ik mijn naam te weten zou krijgen.