Mijn naam is...

I am ...

Het is zaterdagochtend...

Met een lange geeuw sta ik vermoeid op en kijk rond me heen. Donkere muren met zwarte gordijnen vormen mijn kamer waar eigenlijk alles zo'n beetje bij elkaar past. Want mijn dubbel bed is bombastisch overwelmd met kussens die dezelfde kleurencombinaties hebben als de gordijnen en de muren, en dekens waar je je in kan rollen als een rups. In de hoek van de kamer kan je een klein zwart bureautje vinden waar meer dan honderd schetsboeken en tekengerief is ingestopt. Mijn kamer zou zeker en vast geschikt zijn voor in boekjes te staan. Ik ben er zeer trots op.

Ik stapte voorzichtig uit mijn bed en liep als een zombie naar mijn kleerkast, waar je alleen maar jeans en t-shirtjes kon vinden. Een kleedje zat er niet in bij mij, ik heb daar een trauma aan opgelopen. Je kent dat wel! Je loopt even leuk in een tof kleedje maar eens je buiten bent en er komt nog maar een klein windje voorbij gaat je rok de lucht in en kan iedereen zien wat voor onderbroek je aan hebt! De mijne was toevallig groen met roze biggetjes op - geen aanrader! Ik besloot dus maar om een strakke zwarte t-shirt met lange mouwen aan te doen en een strakke donkere jeans. Ik mocht dan wel veel eten, ik had toch een redelijk mooi figuur en zelfs een beetje gespierd, want ik liep elke dag.

Hoewel ik eigenlijk me best zomers aankleedde was het buiten een gigantische sneeuwstorm *vertaling* het sneeuwde vijftien centimeter. Daarom trok ik toch een witte sjaal ,jas en muts aan om toch een beetje in contrast te komen met die witte sneeuw. Ik ben helemaal geen sneeuwmens, maar hoe raar het ook mag klinken ,ook geen zomermens. Ik ben eerder iemand die van de storm houd. Als het buiten bliksemt en dondert, kan je mij buiten op een veldje aantreffen, hoe gevaarlijk het ook mag zijn. Hoe luider en enger, hoe geweldiger voor mij!

Ik wandelde rustig naar de keuken waar Jim snel een ontbijtje in elkaar was proberen te steken. Ik gaf hem een kus op zijn wang. "Wat voor lekkers maak je , chef kok?" Vroeg ik zwijmend van de heerlijke geur. "Gewoon wat pannenkoekjes, schone slaapster."antwoordde hij op dezelfde toon.
Jim had me gered toen ik wegliep van het weeshuis. Hij had mij onderdak, eten en de liefde die ik nodig had gegeven. Hij had me feitelijk opgevoed.
"Denk maar niet dat je je verjaardag overmorgen gaat kunnen verstoppen, 18 is een groot en mooi getal, schat!" Shit,hij had me door. Ik hield niet van verrassingen. Of nee! Beter gezegd, ik hield niet van verjaardagen. Vooral die van mezelf niet! Omdat de dag voor mijn verjaardag mijn ouders verongelukten. "Dat was ook niet de bedoeling hoor, wijsneus!"zei ik een beetje geïrriteerd. Dus stiekem hoopte ik dat hij het vergat, maar dat deed Jim nooit. Hij vergat nooit iets.
Ik propte de pannenkoeken naar binnen, pakte mijn tas, een appel en ik vertrok naar buiten om naar het park te gaan tekenen. Ik denk dat je nu wel weet dat ik verslaafd ben aan tekenen. Het is het enige wat ik kan doen om mijn emoties te uiten. En geloof me, ik heb er heel weinig...

***JEEJ!een update !!! HET SPIJT ME ALS HET LANG DUURT, MAAR ER BESTAAT SPIJTIG GENOEG ZOIETS ALS SCHOOL! IK HAAT HET!!!***