Mijn naam is...

Take all of me

Een wazig beeld.
Ik werd wakker met stoten. Iemand gaf me een klets op mijn wang. Ik voelde het rood worden en greep geschrokken naar mijn kaak. "Zo is het wel genoeg, schone slaapster." Ik kreeg er nog één. Voor hij nog eens wou toeslaan greep ik zijn arm. "Ik ben wakker, smeerlap!" Grinnikend schoof hij een beetje weg.
"Oké. Luister en niet panikeren over wat ik je nu ga vertellen." De kamer onderzoekend knikte ik half-luisterend. Ik keek de jongen aan die me had ontvoerd, nu kon ik hem duidelijk zien. Deze knapperd had een zwarte outfit aan die bestond uit een gescheurde broek en een sweater die hem verbijsterend knap stond. Donkere ogen kwamen mijn violette tegemoet. Hij ging met een hand door zijn zijdezachte donkerbruine haar en liet een kleine grijns tonen. "Ga je nog luisteren in plaats van me aan te staren? Ik weet al dat ik knap ben, hoor." Daar ging de knapheid vandoor. Zijn arrogantie had de strijd gewonnen. "Het is niet alleen het uiterlijk dat telt."floepte ik er uit en kreeg er een geïrriteerde blik voor terug. Rollend met mijn ogen verschoof ik van het bed om rechtop te staan. Hij deed hetzelfde. "Je moet nu wel even serieus luisteren, want je gaat het niet leuk vinden en ik weet nog niet of je me meteen zal geloven, schattebout." Zijn koosnaampje stond me niet aan. "Vertel en noem me verdomme niet schattebout."mompelde ik. Hij trok een wenkbrauw naar me op en gaf een scheve grijns. Dat liet me voelen alsof ik een idioot was. Ik gaf hem een vertel-het-nu-gewoon-smeerlap-blik. "Om te beginnen, mijn naam is Ewan. Ik weet dat jij jouw naam niet weet, ik weet ook dat je van het wezenhuis bent weggelopen op tienjarige leeftijd en dat je bij Jim verblijft." Ik slikte en keek hem met grote ogen aan. "Hoe-" ik werd abrupt onderbroken doordat hij een vinger voor mijn lippen legde." Niet praten voordat ik het heb uitgelegd." Zei hij met een strenge blik." Hoe moet ik dit rustig zeggen zonder dat je hyperventileert, je bent geen normaal mens. Je hebt..., je hebt bovennatuurlijke krachten en je komt niet van deze wereld." Hij stopte even om mijn reactie te zien. Het was even stil voor ik in lachen uitbarstte. De tranen stonden me in de ogen toen hij dat vertelde en Ewan face palmde zichzelf alsof hij dacht dat ik een domme trien was. Hij kwam naar me toe geraast en stopte abrupt voor me. Verbaasd keek ik in zijn ogen. Die stonden op onweer. "Als je me niet wilt geloven, dan moet het maar zo."
Voor ik het wist had hij me over zijn schouder gehangen en spartelde ik hulpeloos. "WAT DENK JE DAT JE VAN PLAN BENT!"schreeuwde ik in zijn oor. Het zou niet vreemd zijn dat hij nu aan zijn rechteroor doof was. "Ik breng je naar Nightbook."antwoordde hij droogjes.
Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik een spannend avontuur aankomen in plaats van mislukkingen. Ook al was ik ontvoerd door knappe Ewan en wist ik niet wat me te wachten stond, ik voelde dat het klopte. Mijn buikgevoel vertelde me dat ik dit avontuur met wijde armen moest omhelzen. Dat ik voor één keer niet moest weglopen.