Part4
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် သူ့ရှေ့မှာမျက်နှာတည်ပြီးလမ်းလျှောက်နေသော ဘိုဂမ်hyung
ကိုကြည့်၍ တံထွေးကိုဂလုခနဲမြည်အောင်
မြိုချမိလိုက်သည်။အပြင်ခိုးထွက်တဲ့အပြစ်အတွက် နားတွေပူထူနေအောင်အဆူခံရတော့မယ်လို့ ကြိုသိနေတာမို့ ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေ
သော မိမိကိုယ်ကိုသက်တောင့်သက်သာ အနေအထားပုံစံလေး မသိမသာပြင်နေရသည်။
ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲမသိနိုင်ဘူးလေ...........
"ဂလု..."
"ဒီမှာယောင်းငယ် hyungပြောတာကို
ဘာလို့နားမထောင်ရတာလဲ"
"ကျွန်တော်က အိမ်ထဲမှာနေရတာနည်းနည်း
ပျင်းလာလို့ပါ"
ဟုတ်တယ်လေ သူ့လိုလမ်းပေါ်မှာကျင်လည်
နေခဲ့ရတဲ့လူတစ်ယောက်အဖို့ ဘယ်လောက်ပဲ
အိမ်ထဲမှာပြည့်စုံအောင်ထားထား၊နေရတာမွန်းကြပ်တာပဲ.....
"အပြင်ကဘယ်လောက်အန္တရာယ်များတယ်
ဆိုတာ သိရဲ့သားနဲ့ကွာ......ကျစ်...."
"............"
ထယ်ယောင်းနှုတ်ဆိတ်နေမိသည်။
ဘယ်တုန်းကများသူ့အပေါ် ဘိုဂမ်hyungက
ကြာကြာစိတ်ဆိုးဖူးလို့လဲ၊စတွေ့ပြီး အိမ်ခေါ်လာကတည်းက ညီအရင်းလေးတစ်ယောက်လို
ဖူးဖူးမှုတ်ထားတာဖြစ်သည်။ဒါကြောင့်မို့ခဏ
လောက်အဆူခံလိုက်ရင်ပြီးသွားမည်ဆိုတာ
သိသည်။
"ပြီးတော့ယောင်းငယ်လို ဥပဒေနဲ့မကင်းတဲ့သူဆို
ပိုပြီးတော့ အပြင်မထွက်ရဘူးဆိုတာကို
နားထောင်သင့်တယ်"
"ခိုးမှုလေးတစ်ခု၊နှစ်ခုကျူးလွန်မိတာကို
ရာဇဝတ်သားကြီးလိုကို ဆက်ဆံနေတာပဲ
hyungက....."
ဩရှရှအသံနဲ့မကြားတကြားပြောလိုက်တော့
"မဟုတ်ဘူးလေကွာ.....hyungပြောချင်တာက
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ယောင်းငယ်က ကိုယ့်ထက်ငယ်တယ်လေ...ဒီအစ်ကိုကြီးကကိုယ့်ညီလေးကို
စိတ်မချလို့ပြောမိတာပါ"
ဒီလိုပဲဖြစ်ရမယ်လေ နောက်ဆုံးတော့လည်း
သူလိုဟန်ဆောင်ကောင်းတဲ့ညီငယ်လေးကို
ဘယ်သူကများ ဆူရက်တော့မှာလဲ....
ဒါပေမယ့် မှင်သေသေမျက်နှာထားမျိုးနဲ့ပဲ
ဆက်ပြီးတော့....
YOU ARE READING
"Why?"
Fanfictionဆုံးဖြတ်ချက်တွေမပြတ်သားတဲ့အခါ ကံကြမ္မာကိုမလွန်ဆန်နိုင်ပေမယ့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဘက်ကို တိမ်းစောင်းမယ်ဆိုရင်တော့ တစ်ဦးတည်းသောသူဖြစ်ပါရစေ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြမျပတ္သားတဲ့အခါ ကံၾကမၼာကိုမလြန္ဆန္နိုင္ေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဘက္က...
