"ဂျီမင်း တစ်ခုခုစားချင်တာရှိရင်
ကိုယ့်ကိုပြောလေ ဘာစားချင်လဲ
ဘာ၀ယ်ပေးရမလဲဟင်"
တစ်ပတ်တိတိရှိသွားပြီး
သတိကောင်းကောင်းပြန်ရပြီး
ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်လာပေမယ့်
စကားတစ်ခွန်းတောင်မဟတာကြောင့်
ထယ်ယောင်းတို့ဟိုဆော့တို့ခမျာကြိတ်
ငိုရပေါင်းမနည်းတော့တာမို့ အိမ်ပြန်လွှတ်ကာ
ကျွန်တော်စောင့်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"ကိုယ်...ကဗျာတွေဖတ်ပြမယ်လေ
နားထောင်ချင်လား"
ခေါင်းလေးခက်ဖွဖွရမ်းပြရင်း
ပြတင်းပေါက်ကမြင်ရတဲ့တိမ်ဆိုင်တွေကို
ငေးကြည့်နေသည်မို့နမ်ဂျွန်းဘာစကားမှ
မဆိုတော့ပဲ ထိုင်ခုံလေးပေါ်ခြေချိတ်ထိုင်ရင်း
ဆေးရုံစောင့်ရင်းဖတ်ဖို့ယူလာတဲ့
ကဗျာစာအုပ်လေးအား
ဖွင့်ဖတ်နေလိုက်သည်။
"ကျောင်းထွက်ဖို့စီစဉ်ပေးပါ"
စာမျက်နှာသုံးလေးရွက်လှန်အပြီးမှာ
ကြားလိုက်ရတဲ့စကားသံလေးကြောင့်
စာအုပ်လေးအမြန်ပိတ်ပြီး
ကုတင်ပေါ်လေးခက်ဖွဖွထိုင်လိုက်သည်
"ဂျီမင်း ကိုယ်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ
တစ်ခေါက်လောက်ပြန်ပြောပါဦး"
"ကျောင်းထွက်ဖို့စီစဉ်ပေးပါ
မိဘတွေလဲမရှိတော့တာမို့
ဟျောင်းပဲစီစဉ်ပေးပါ
ပြီးရင် ဆေးရုံကဆင်းတာနဲ့
ကျောင်းအားကစားပွဲကိုတက်ပြီးတာနဲ့
ကနေဒါကိုသွားဖို့
လေယဉ်လက်မှတ်ဖြတ်ထားပေးပါ
အချိန်အားဖြင့် နှစ်ပတ်လောက်နေရင်ပေါ့"
ပြောချင်တာတွေပြောပြီးသည်နှင့်
ခန္ဒာကိုယ်လေးတစ်ဖက်စောင်းကာ
လှဲချသွားပြီး စောင်လေးထဲကွေး၀င်သွားကာ
မျက်လုံးတွေမှိတ်ချလိုက်သည်မို့
နမ်ဂျွန်းသက်ပြင်းခက်ဖွဖွချမိသည်
"ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား ဂျီမင်း"
"...."
အဖြေပြန်မလာပါ
မျက်၀န်းတွေကိုသာစုံမှိတ်ထားပြီး
ကျွန်တော့စကားအားမကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြန်တယ် သူဆုံးဖြတ်ပြီးသား
ဖြစ်နေတဲ့ကိစ္စမို့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးမပြောချင်တော့တာလဲပါပါလိမ့်မည်။
YOU ARE READING
Just Friends
Romanceပါးလွှာတဲ့အဖြုရောင်စည်းကိုနင်းမိတိုင်း နှလုံးသားဟာနာနာကျင်ကျင်တုံ့ပြန်တတ်တယ်
