Min Yoongi, sevgilisi Park Jimin'e ihtiyatcı olan tüm sevgiyi ve ilgiyi gösteriyordu.
O Park Jimin için sadece bir sevgili değildi; Min Yoongi, onun her şeyiydi.
-Mini fic
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen aynada ki tükenmiş yansımamla göz göze gelir ve acırdım kendime. Sonra yavaş yavaş vücudumun görünen yerlerindeki yaralara bakar ve acıyla tebessüm ederdim.
Her gece sızlayan vücudumla yatağa ağlayarak girer sabah çökmüş yüzümle, ağrıyan başımla açardım gözlerimi güne.
Bazen erkenden odama girer kapıyı kilitler ve bir kaç saat sonra kapıya sertçe vurulması ile irkilerek onun gitmesini beklerdim. Ellerimle kulaklarıma kapatır, kapıya vurulma seslerinin kulağımda yankılanmasına izin verirdim.
Defalarca evden kaçmayı denemiş ama başaramamıştım.
Bunları yaşamak için çok küçüktüm o zamanlar. Büyüdükçe kendimi savunmaya başlamış, o ise ona karşılık verdiğim için önce afallamıştı. Sonrasında ise daha sert davranmaya çalışmıştı. Korkmadım, geri çekilmedim ve üzerine giderek onun kendini bir adım geri çekmesini sağladım. Böylece sözlü kavga etmeye başlamıştık, fiziksel olarak atak yaptığı an ona karşılık vermiştim. Bağırışmalarımız, ettiği küfürler evin çürük duvarlarına çarpıyordu.
Annemi elimden almıştı ama ben bana yaşattığı şeyler yüzünden kendime acımaktan annemi özlemeye bile vakit bulamadım.
Beni dövdüğü o küçük yaşlarımda, 'o babam sonuçta, yapabilir.' diyerek o benden özür dilemediği halde onu affederdim kendi kendime.
Büyüdükçe bana yaşattığı anılar zihnime doldu, doldukça gerçeklerin farkına vardım, farkına vardıkça kendimi savundum, savundukça uzaklaştım ve kendime yeni bir hayat kurdum.
Seoul'de üniversite okumaya başladım, bir işe girdim, arkadaşlarım oldu.
Kendimi toparlamaya hazırladığım o anda ise, hayatıma o girdi ve beni topladı, iyileştirdi. Toparlanamamaya dair olan tüm korkularım uçup gitmişti.
Ona geçmişimi anlatmıştım, ama babamdan nefret ettiğim halde baba sevgisine ihtiyaç duyduğumu ona söylememiştim. İçimde ki dünyada çıkan felaketlerimden, ne kadar bitik ve muhtaç bir halde olduğumdan haberi yok sansam da, o gözüme baktığı an nasıl olduğumu anlıyordu.
Beni n'olursa olsun seveceğine dair inancım tamdı, beni yanıltmamıştı. İlk başlarda ona kendimi açmak için ikimize de zaman tanımıştım Artık o zamanın dolduğunu hissettiğimde içimden ona anlatmamı söyleyen sesi susturamamış, susmasını da istememiştim.
Anlatmıştım ona ve içimde ki o koca kaya parçasının çekildiğini hissetmiştim.
"... Öyle işte, kısaca daddy ıssuesım var, Yoon."
Bana acıyacak, teselli edecek sanmıştım. Ama o beklemediğim bir tepki vermişti.
