Bugün seni okulda yine o kızla gördüm.
Seni birileriyle paylaşmaktan nefret ediyorum.
Ben sana bu kadar yakın olmama rağmen hiç farketmedin beni. Hiç dikkatini çekemedim. Ama o yapmacık yapıp yapış kişileri de yanından bir adım uzaklaştırmadın.
Etrafın o kadar kalabalık ki beni görmüyorsun, duymuyorsun, farketmiyor ve en acısı tanımıyorsun.
Popüler olan herkesten nefret ediyorum senin dışında...
Çünkü sen bana çok şey öğrettin her şeye rağmen herkese rağmen sevmeyi senden öğrendim.
Sen bana ışık oldun. Sıkıcı, monoton, acıyla karışık, tuhaf bu hayatımda ihtiyacım olan ışıktın sen. Ama ilk zamanlar gibi değil her şey, ben sana bağımlı olmaya başladıkça işler sarpa sarmaya başlıyor ve sen hiç yanımda olmamana rağmen benden daha da uzaklaşıyorsun.
Nefes seslerimle dolu bir odada yalnız kaldıkça düşüncelerim bıçak gibi deliyor.
GEÇMİYOR.
O bıçak sonsuza kadar orada kalmaya meyilliymiş gibi daha derine batıyor batıyor batıyor...
Etraf kan gölü ama kimse farketmiyor.
Neden, neden ben senin gözlerinin içine bakarken sen başkalarına bakıyorsun.
Niye biz hiç göz göze gelmiyoruz?
Her platonik aşk hikayesi bir bakışma ile başlamaz mı?
Öyleyse bizim aşkımız daha başlamadı mı?
Beni tanımıyorsun ama tanısan severdin belki.
Beni tanımıyorsun ama bence benimle gurur duymalısın. Çünkü ben her şeye herkese rağmen yaşıyorum.
Kendinle de gurur duymalısın aslında beni ölüyken yaşatıp bir gülümsemende de yaşarken öldürüyorsun.
Yine yazacağım beni bekle.
