Part 9 (uni)

509 41 32
                                    

နေရောင်စူးစူးကြောင့် jimin နိုးလာသည်...။
နေရောင်က Baby ပေါ်ဖြာကျနေလို့် baby ရဲ့ မနက်ပိုင်းအလှကိုရှုစား ရတာမှန်ပေမဲ့...သဝန်တော့တိုမိသား...

နေရောင်ကျတာကြာလာတော့ ကောင်လေးရဲ့ မျက်ခုံးလေးတွေက အလိုမက်စြာ တွန့်ချိုးလာချေပီ...
ဒါကြောင့် ချစ်ရသူအိပ်စက်နေခြင်းကို နှောင့်ယှက်နေသည့်နေရောင်အား ချစ်ရသူရဲ့ မျက်နှာပေါ် မကျရောက်တော့အောင် ကုတင်ပေါ်မှ အသာဆင်းကာ လိုက်ကာလေးအားဆွဲပိတ်လိုက်သည်...။

ကုတင်ဆီအားပြန်သွားပီး ထိုလူသားလေးနားအား ပြန်လှဲလိုက်တော့ အလိုက္တသိ ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာသည်...။

ဒီကောင်လေးငါ့ကို ဘယ်တုန်းထဲက မကြောက်တော့တာလဲ...။

''နိုးနေပီလား...''

''ဟုကဲ့...''

''နာနေသေးလား...ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်... ''

''ရပါတယ်... ကျနော် နားလည်ပါတယ်...မနာတော့ဘူးမို့ စိတ်မပူပါနဲ့...''

ရင်ခွင်ထဲမှ Yoongi ခေါင်းလေးအားဆွဲမော့လိုက်ပီး...

''ကိုယ်တောင်းပန်တယ်ဆိုတာ...မင်းနဲ့မှ ပထမဆုံးထင်တယ်...ကိုယ်တောင်းပန်ရတာကို မကြိုက်ဘူး... ဒါပေမဲ့ မင်းကိုကြတော့ အချိန်တိုအတွင်းမှာ ကိုယ်တောင်းပန်တာ... ၂ခါရွိသြားပီ...''

''ကိုယ်မင်းကို မချစ်သင့်ဘူး...ကိုယ်မင်းကိုခေါ်ခဲ့တာ မင်းမိဘတွေကို လက်စားချေခြင်လို့ သက်သက်ပဲ...ဒါ...ဒါပေမဲ့ ကိုယ်မင်းကိုချစ်မိသွားပီ...''

''ချစ်တယ်...Yoongi...''
(သူများတွေ ဖွင့်ပြောကုန်ပီနော် ခများတို့ရော မပြောသေးဝူးလား🙈:)

yoongi ဘာအသံမြ မထွက်မိပဲ jimin ကိုသာငေးနေမိသည်...။အခုသူက ချစ်ကြောင်းပြောခံနေရတာလား...။

(အော်ရှင်ရယ် တုံးတယ်ပြောရင်လဲ မကြိုက်ပြန်ဘူး...)

''Yoongi~~~ ''

ထိုသို့ခေါ်လိုက်တဲ့ အသံဆုံးမွာ ကိုယ့်စိတ်ဝတ်ညဉ် ကပ်ပါသွားသည့်အလား...စကားတွေတောင် ထစ်ကုန်သည်...

''ဗ်...ဗ်ာ....''

''ကိုယ့်ကို ခ်စ္လား ...''

''ဗ်ာ...''

သခင့္အ႐ုပ္ေလး(အမိန္႔)Where stories live. Discover now