Beyond Limits

Prologue

"Everyone! I want you to introduce not yourself but your seatmate. You only have five minutes to talk with your seatmate, ask him or her whatever you wanted to ask but don't ask some too personal questions, okay?"

It was a hot Monday here in school. We are tasked to introduce our seatmate and vice versa in front of our mini stadium.

"What's your favorite color?" I asked my seatmate after he gave me his full name. Kilala ko naman na siya but, not personally. Nakausap ko na siya sa chat to ask him something so hindi na masyadong awkward na kausapin siya ngayon.

"Black", he just simply answered. I jot it down on my notepad para naman hindi ko makalimutan kapag pinakilala ko na siya.

We exchange questions and he even got amazed when he heard my answer on why did I pursue the ABM strand. 

"Okay time is up students! We will start from the front." Medyo nalilito pa sila kung sino ang mauunang pumunta sa unahan kaya sinabihan nalang ni ma'am na pareho nalang pumunta. Kahit sa pagpapakilala ay nagtuturuan pa sila kung sino ang mauuna.

Pareho na silang familiar sa'kin dahil nakikita ko na sila sa school before, kaya hindi na rin ako nahirapang tandaan ang pangalan nila.

I promised to myself na dapat magkaroon ako ng mga connections kahit papaano. I needed it for some future purposes. It is important to gain connections lalo na kung business ang balak mong pasukin. Hindi lang naman business, kahit anong larangan naman kailangan mo pa din ng connections. Having a wide connections can make your life easier. 

Pero syempre hindi naman pwede na kung kani-kanino at kung sino-sino nalang kaibiganin natin para lang magkaroon ng madaming connections. Mas mabuti pa din na kilalanin mo muna at kung makakatulong ba talaga.

Going back, pagkatapos ng first row ay sumunod naman ang row namin dahil nasa gitna kami nakaupo. Alphabetical ang arrangement namin at kaka-unti lang din kami dahil nahahati ang section namin sa dalawa. Ang set namin ang papasok ngayong linggo at sa susunod naman ay ang kabilang set at kami naman ang online class.

Pangalawa kami sa harap kaya ginawa ko na ang madalas na ginagawa ko kapag nakakaramdam ako ng kaba. Ewan ko ba! Kahit madaming beses na akong nagpakilala sa harapan hindi pa din mawala-wala ang kaba ko.

Pero ngayon hindi naman na siya katulad ng dati. I can control my nervousness now, and that is something that I am proud of. Kahit small improvement lang siya, natutuwa pa din ako dahil at least may progress ako sa sarili ko.

You should not just be proud of yourself whenever you have your big improvement or achievements in your life. You should also be proud even if it is a small progress or achievements, because that's when you start having your confidence.

Dahil aside sa mga tao sa paligid mo, walang ibang pwedeng magboost ng confidence mo kun'di ang sarili mo lang din. Because at the end of the day, you're the only one person who knows yourself very well.

Pagkatapos magpakilala ng dalawa kong classmates na nasa harapan ko, hinanda ko na ang sarili ko para tumayo.

I went up on our mini stadium and face my classmates. Tiningnan ko pa saglit ang katabi ko bago ako muling humarap sa unahan para ipakilala siya. Matapos ko siyang ipakilala ay sunod naman niyang pinakilala ay ako, syempre.

"H-Her name is Avianna Coleen Dixon. Her favorite c-color are anything that is pastel. S-She's the eldest among the two of them. She l-loves reading, painting, and listening to Taylor Swift's songs. The reason why she c-chose this strand is because she wanted to become a CPA-Lawyer someday." Medyo nauutal pa siya dahil sa kaba pero hindi naman 'yon pinansin ng mga kaklase namin.