ENKAZ

1# EHVENİŞER

''Ehvenişer'': Kötü olan şeylerin arasından, daha az kötü olanı. Kötünün iyisi.
‏‏‏‏‏‏‏‏  
‏‏‏‏‏‏‏‏  

Yıldızımı aydınlatırsan ve kelimelerini benimle buluşturursan mutlu olurum. Keyifli okumalar!
‏‏‏‏‏‏‏‏   ‏‏‏‏‏‏‏‏  

Sultan-ı Yegah, Nur Yoldaş

Emir Can İğrek, Aç Bağrını

‏‏‏‏‏‏‏‏  

1.Bölüm - EHVENİŞER

Kırık bir parça umut ileri taşır mı sanıyorsun seni?
Geleceğini temiz bir sayfada resmetmek istiyorsun kızım ama söylesene filizlenmesine izin verilmeden ayaklar altında ezilmiş umudun seni hangi geleceğe taşıyabilir?
Bir evin enkazında oturmuş yıldızları izliyorum. Sessizlik korku vermez bana hiçbir zaman. Tam tersi ben hep sessizliği seviyorum. Ay henüz yok ortada. Tahtını yıldızlara bırakmış. Özgürce, istedikleri gibi, hiçbir kısıtlama olmadan parlıyorlar gökyüzünde. Ay doğarken değil, ay yokken sürer saltanatı yıldızların gökte.

Kulağımdaki kulaklıktan zihnimin en derinine kadar yayılan şarkının son notalarını usulca dinledim. Şarkı esir tuttuğu zihnimi hür bıraktığında kısa süren mahkumiyetimi yadırgayan zihnim tekrar bir şarkıya esir düşmek ister gibi sızladı. Yanıma koyduğum telefonu alıp başka şarkı seçmek için ekranını aydınlattığımda telefona düşen aramayla kesişti gözlerim.
Beni merak edebileceğini düşünmüştüm ama bu umrumda olmamıştı. Sorumsuz bir kızdım. Kendimi bildim bileli etrafımdaki insanları ya da etrafımda olan olayları umursayan biri olmamıştım. Kendi zihnimde dönen düşüncelerle sessizce izlerdim tüm olanları. İnsanlar etrafımdan akıp giderdi bunu da sadece izlemekle yetinirdim. Bundan dolayı ki şimdi de elimdeki telefonu ısrarla arayan kişinin beni merak edebileceği ihtimaline önem vermeyip ona kısa bir mesaj bile çekmemiştim.
Odaklandığım tek şey elimdeki telefondan yayılan melodiydi.
Telefonun ucunda beni merak eden kişi değil.
Melodi hoş bir şekilde kulaklarıma dolarken düşündüm.
Bu yaptığım sorumsuzluk muydu gerçekten yoksa küstahlık mıydı?
Belki de nankörlük..
Bu kelime kaşlarımı çatmama sebep olmuştu işte.
Nankör.
Hayır!, diye itiraz etti bu duruma zihnim. Ben nankör değilim.
Hayatın bana olan acımasızlığını ben de hayata karşı duyuyorum, hepsi bu!
Telefonum sustu. Sonra tekrardan çalmaya başladı.
Melodi sustu. Sonra tekrar başladı.

Durdum. Zamanın yapamadığını yapıp, durdum. Başımı kaldırıp gözlerime bir evren gibi yansıyan yıldızları izledim.
Canın yanarken hiç birilerine bahsettin mi acını? Anladılar mı acını? Anladılar mı seni?
Anlamadılar..
Peki dinlediler mi seni?
Belki evet, belki hayır..

Düşüncelerimin arasına sızan melodi ilk defa rahatsız etti beni. Oysa ben, ruhu melodiyle harmanlanmış bir kızdım. Melodi bana güç verirdi. Ruhumu beslerdi.
Nefes kaynağım bile derdim, abartmayı sevseydim..
Kafamı gökyüzünden çekip kucağımdaki telefona indirdim.
'Teyze' yazısıyla kesişti bakışlarım.
Sadece teyze olarak kaydetmiştim onu. İnsanlara sahiplik eki takmayı sevmezdim. Bunu tuhaf karşılayan insanlar olmuştu çoğu zaman.
Benim için önemleri olmayan ama her şeye konuşan bir takım insanlar..
Varlıkları ve yoklukları bir olan insanlar..

Telefonu elime alıp melodisini susturdum. Kulağıma götürüp sessizce karşı tarafı dinledim. Bakışlarım inşaatın önündeki demir yığınına çevrilmişti. Konuşmayışıma alışık olduğunu biliyordum. Ve konuşmasını beklediğimi bildiğini de biliyordum.

"Nerdesin?"

Uzakmak yerine direkt olarak konuya girmişti.
"Yakınlarda." diye cevapladım sorusunu yorgunca. Sorgulanmak beni yoruyordu.