Shalala (The Queen of Drama)

Prologue

Credits to truly_yours12 for the Book Cover.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Shalani's POV

July 19 2013,

"Ammm, Babe will you marry me?"

"Yes Yes Yes I Do!" me. Nang biglang bumukas ang pintuan.

"Hoy kayo itaas ang kamay, dapa sa lupa!!"

"Babe, what's happening?" me.

"I dunno." sabi nya.

"Hoy kayong dalawa dyan walang magsasalita!"

"Babe when i count three tumakbo ka na sa may labas." sabi nya.

"Babe baket anong gagawin mo?" sabi ko.

"Basta, I will going to protect you till death do is apart."sabi nya. "One Two Three." dagdag nya.

Tapos tsaka ako tumakbo papunta sa labas. Nang may narinig akong putok ng baril mula sa likuran ko. At nung nasa labas na ako, nakita ko ang katawan niya na nakadapa na sa sahig.

Napaupo ako. Hindi ko alam ang gagawin ko. At biglang nakarinig uli ako ng pagputok ng baril. Ngayon nakadapa narin ako. Hinei ko na alam ang sumunod na nangyari. Ang naaalala ko lang ay may mga sunod sunod pang pagputok ng sandamakmak na baril.

Nung sumunod na pagdilat ko, nasa ospital na ko. Nakita ko sina mama at ang mga kaibigan ko na nakapalibot sa higaan ko.

"Nasa langit na ba ko?" tanong ko.

Bigla namang ako binatukan ni Francis.

"Baliw nasa ospital ka pero," sabi nya.

"Anong pero?" sabi ko

"Pero yung boyfriend mo." dagdag nya.

"Hah. Wala namang ganyanan. Friend anong nangyari sa kanya? Buhay pa ba sya? Wala namang ganyanan woh." sabi ko nang lumuluha.

"Hindi na sya umabot bes. Patay na sya. Dead on Spot daw." sabi nya ulit nang lumuha na kaming lahat.

"Hindi naman pede yan. Nasan sya! Ipakita nyo sya saken!" sigaw ko habang humahagulgol na ang lahat.

"Mukang hindi mo na sya makikita bes. Dineport na sya sa America kung nasan ang pamilya nya para daw don iburol." sabi nya.

Lumuha nalang ako. Natulala ako. Hindi na ko makakain. Hindi rin ako makatulog. Lagi ko syang iniisip. Kung baket sya pa, dapat ako nalang. Ang hirap. Di ko na ata kaya to. Pakamatay narin kaya ako. Para don nalang kami sa heaven magsaya. Kaso diba isang sin yung pagpapakamatay? Baka hindi ako mapunta sa heaven nyan. Baka hindi ko na sya makita. Never say never nga diba. Ang hirap naman non.

After two days.

"Anak kain na." sabi ni mama.

"Wala po akong gana." sabi ko.

"Anak two days na oh, di ka pa kumakain. Baka magalit sya nyan." dagdag ni mama.

"Wala na nga sya ma diba. Wala na. Di ko na sya makikita, mahahawakan, maririnig." sagot ko.

"Pero nandon sya sa heaven. Nanonood sayo. Magagalit sya nyan kapag nakita ka nyang ganyan." sabi ni mama.

Simula nong sinabi ni mama yon, nabuhayan ako ng loob na ipagpatuloy ang buhay, mag move on ba kungsabaga. At simula rin noon, Hindi na ko naniwala sa Forever na yan. Di naman totoo yan eh.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yoon yung mga ala-alang ayaw ko nang balikan. Dahil nawalan ako ng isang parte ng pagkatao noong mga panahon na iyon. Pero simula din noon, natuto akong lumaban, at ipagpatuloy din amg buhay.