Ne var biliyor musun?
Kendimi korumak için o kadar susuyorum ki
Kendi sesim ciğerlerime sıkışıyor
Aldığım nefes yetmiyor gibi hissetmeye başlıyorum
Bilirken her şeyi
Peki bunun sebebi ne diye formaliteden düşünmek öyle yoruyor ki
Kendime yabancılaşıyorum
Artık biliyor insanlar, yüzü gülen herkesin mutlu olmadığını
Bir sırrımız daha ifşa oldu iyi mi?
Hep bir sınırım var derdim; Numara yapamayacak kadar kötüysem eğer…
Şimdi o kötü kıyılarda yüzüyorum ama nasıl gülüyorum görsen
Kalbimle ciğerim arasında miras kavgası var sanki, kaburgam dar geliyor
Ağlasam vücudumdaki su israf olacak diye düşünmeye başladım
Sanki duygularım tuzlu sudan daha değersiz
İnsanlar nasıl deliriyor diye düşünürdüm
Şimdi biliyorum cevaba çok yakınım.
Delirmek bişey değilde diyorum kendi kendime
Delirmeme engel olan sebepler delirme sebeplerimle düğüm olunca susuyorum
Bir de nasıl susamak görsen?
Sanki vücudum yangın yeri
Dilimin ucundaki suyu ağzıma alacak halim yok
Keşke beni rahat nefes alacağım bir yere gömsen.
Hayatın anlamsızlığı öyle kafa karıştırıcı ki
Yaşayacak sebebim yok diye gezinirken
Ölüm kapına gelince, beş dakika daha diye yalvarırsın
Sebepsizlik tatlı bir rüya olduğundan mı? Yoksa ölüm yaşamak için geçerli bir sebep mi?
Büyümek zor şeymiş
Belki sadece bu şehirde zordur
Ya da belki sadece bu kafayla
Bu kadar çok düşünüp geri zekalı gibi hissetmek var ya…
Kendi kendine cahil damgası koymak nasıl bişey bilir misin?
Cahil olduğunu bilecek kadar bilge
Ama dahasını öğrenmek istemeyecek kadar korkak olmak
Mutluluğun bilmemekten geçtiğini bilmek nasıl bişey bilir misin?
Anlamıyorlar! Anlamalarını beklemek karşılıklı işkence gibi
Anlatmak için sarf edilen sözlerin karşıda manası yok
En basitinden zor olanın sorumluluk değil, yetkisizlik olduğunu
Yetkisizliğin yetersizlik olduğunu,
Yetki vermeden sorumluluk beklemenin sorumsuzluk olduğunu anlamıyorlar
Dilenci gibi hissetmeye başladım
Muhtaç olmanın yükünü bilmez yemek takımı tam olan
O kadar umutsuzum ki gelecekten
Sahi… Neydi beni hayata bağlayan?
~MD~
