güneş gibi doğduğun hayatımda
hiç umut tatmadığım zamanlardı
inanabilirdim
başarabilirdim
belki
eğer yoksulluğu bilseydim,
şımarık bir zavallı olmasaydım
sen yaptın
peki ben neden yapamıyorum?
yeteneğe sahip değil miyim?
ya da seninle aramızda ki en büyük fark,
senin ne yapacağını biliyor benim ise bilmiyor olmam belkide
ben çok üzgünüm
bu sabah, bu öğlen, bu akşam
eğer başaramazsam biliyorum ki
yine o vakitlerde sesinin gölgesinde göz yaşı döküyor olacağım
ve sen benim en büyük hayallerimin iyikisi olacaksın
bir tarafım keşkelere haykıracak belki
birlikte ağlayacağız
sen yaşayacaksın,
ben belki ölürüm
istemediğim bir hayatın kollarında
ve belki hiç ulaştıramayacağım sana teşekkürümü
satırlarım paslanacak yatağımın altında
sesim başkalarından acımı çıkarmak için yükselecek belki
sadece bilmeni isterdim
basit biriyim belki senin yeteneğin, zekan ve ruhunun yanında
zavallıyım
büyük gecelerde üzgün olmak yerine, heyecanlı olmayı dilerdim
yatağımda ağlamak yerine bir şeyler yapabilmeyi dilerdim
aptal olmak istemezdim
diğerleriyle kendimi karşılaştırmak istemezdim
belkide sadece "sen onlardan daha iyisin" diyen birisine ihtiyaç duyuyordum
ama biliyorum, buna ihtiyacım yoktu,
çünkü ben onlardan daha iyi olduğumu göremeyecek kadar kör ve aptaldım
kör ve aptal.
ben belkide sadece, hayal dünyasına hapsettiğim bu ruhun katili olmadığımı birisinin bana kanıtlamasını istiyordum
çünkü
ben
gerçekten,
her aynaya baktığımda
çok
üzgünüm
