gümüş bıçak - fyolai

live

  Ölüm özgürlük müdür? Yoksa yalnızca insanı boşluğa sürükleyen bir tutku mudur? Ölüme tutku diyebilir miyiz? Cevapların hiç birinin kesinliği maalesef yok. Bu küçük insancıkların hayatlarında tutkudan daha önemsediği şeyler var. Oysa ki hepsi bir ölüm malzemesi.

  Ölüme aşık bir adamla tutkuya aşık bir adam aynı şeyi arzulayabilir mi?

  Beyaz saçlı adam kumrularından birini aldı, başını okşadı. "Bu denli özgür olabilmek nasıl bir duygu, Aldotya?" Kuş öttü, Gogol anladı. Gülümsedi. "Teşekkürler sevgili dostum."

  "Aldotya seni gerçekten seviyor, değil mi?" Arkasından gelen sesle gülümsemesi büyüdü. "Ona bu ismi koyman ne hoş. Akrabalarından birinin miydi?"

  Gogol şaşkınca arkasına döndü. "Oh! Sen bilmiyor muydun?"

  Kara saçlı adam kaşlarını kaldırdı. "Neyi?"

  "Ben akrabalarımın hepsini öldürdüm. İsimlerini pek hatırlamam."

  "Anlıyorum," dedi ve beyazlının yanına oturdu. "Öldürmediğin hiç akraban kaldı mı?"

  "Sanmıyorum," dedi Gogol hatırlamaya çalışarak. "Galiba bir tane kuzenim kaldı. Onu bir türlü bulamamıştım. Görürsem öldürürüm herhalde." dedi omuzlarını silkerek.

  "Annen nasıl biriydi?"

  "Hatırlamıyorum ki~" dedi ve arkadaşının yüzüne baktı. "Neden sordun?"

  "Anne kavramını hep merak etmişimdir."

  "Ah! Doğru ya, senin hiç olmamıştı." dedi şaşkınca. "Tanrı falan mısın, Fedya?"

  Kuzgun saçlı gülümsedi. "Değilim ve kesinlikle olmak istemezdim. Sonuçta beni öldürmeye çalışan iki tane elemanla uğraşmak zorunda kalırdım."

  "Çekilmez bir ikili olduğumuzu mu düşünüyorsun, Fedya?" dedi gülerek.

  "Sence?"

  "Bence gayet eğlenceli adamlarız! Bizimle kim eğlenmez ki.."

  "Eh, hiç kız arkadaşın olmamasına ne diyeceksin peki?"

  "Haha! Sorulara bayılırım! Ama cevabını bildiği soruları soran insanları pek sevmem, Fedya!"

  Kuzgun gülümsedi. "Pekala."

                                        •