Suicide Notes

22/10/2017

Μόλις γύρισα από το σχολείο έχοντας έναν τρομερό πονοκέφαλο. Ένιωθα τα μάτια μου να δακρύζουν, τα μάγουλα μου να καίνε και πολλές φορές το δωμάτιο γύρω μου έκανε σβούρες. Σήμερα ήταν μια καλή μέρα μέχρι που άρχισε το ανοσοποιητικό μου σύστημα να βαράει κόκκινο. Δεν είχα κουράγιο ούτε να φάω, που λατρεύω κιόλας το φαγητό.

Πήγα στο σαλόνι όπου βρισκόταν η μαμά. Τα μάτια της ήταν κολλημένα στην οθόνη του κινητού της, δεν σήκωνε το βλέμμα της να με κοιτάξει.

"Μαμά δεν νιώθω καλά μπορείς να έρθεις να με δεις;" Της είπα ακουμπώντας το μέτωπο μου. Έκαιγε.

"Πήγαινε μέσα στο δωμάτιο σου και όταν τελειώσω από εδώ, θα έρθω να σε δω" απάντησε όντας ακόμα κολλημένη στο κινητό της.

Χωρίς να πω δεύτερη κουβέντα άρχισα να πηγαίνω προς το δωμάτιο μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου καθώς οι ζαλάδες είχαν γίνει πλέον αφόρητες. Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωσα το κεφάλι μου να μουδιάζει από την ανακούφιση που πλέον δεν με τυφλωναν τα φώτα του δωματίου.

Για λίγο πήγε να με πάρει ο ύπνος όταν ένας κοφτερός πόνος διαπέρασε τον εγκέφαλο μου.
Κοίταξα το ρολόι και είχαν ήδη περάσει 25 λεπτά από την ώρα που της είχα μιλήσει.

"Μαμαα..." Φώναξα αδύναμα προσπαθώντας να ακουστω όσο πιο καλά μπορούσα. "Μαμαααα..!" Φώναξα για ακόμη μια φορά στη προσπάθεια να της τραβήξω τη προσοχή. Καμία απάντηση όμως. Η υπομονή μου είχε αρχίσει να εξαντλείται και το μέτωπό μου να ιδρώνει. Είχα σίγουρα πυρετό.
Πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι μου και το κράτησα σφιχτά. Άφησα μερικά δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα μου που ακόμα έκαιγαν, η ανάσα μου είχε αρχίσει να τρέμει. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως αυτό το μαραφετι ήταν πιο σημαντικό από την υγεία μου, από εμένα!
"Δε τη νοιάζει, δε τη νοιάζει, δε τη νοιάζει... Τι της έχω κάνει και δεν νοιάζεται;;" Το μυαλό μου δεν μπορούσε να ησυχάσει, συνέχεια εγδερναν οι ίδιες λέξεις τα αυτιά μου. Γιατί σκέφτομαι έτσι; Γιατί να με φέρει σε τέτοιο σημείο..;

Με δάκρυα στα μάτια σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα ξανά στο σαλόνι. Ήμουν αποφασισμένη να της μιλήσω έξω από τα δόντια, με είχε φέρει στα όρια μου.

"Αυτή η βλακεία που κρατάς όλη μέρα στα χέρια σου είναι πιο σημαντική από εμένα;; Σου λέω δεν ειμαι καλά και δεν κανεις τίποτα για να με βοηθήσεις! Τι σόι μανα εισαι εσύ μου λες;;;;"

Φυσικά αυτό συνέβη μόνο στη φαντασία μου...

"Μαμά..έχει περάσει πολλή ώρα. Πότε θα έρθεις να με δεις; Καίει όλο μου το σώμα, πονάω παντού..." Της είπα διστακτικά αποφεύγοντας να της δείξω τα κατακόκκινα μάτια μου.

"Σου είπα θα έρθω σε λίγο έχω δουλειά τώρα." Είπε με αυστηρό τόνο.

"Μα δεν νιώθω καλά. Καθόλου καλά" συνέχισα έτοιμη να πλανταξω στο κλάμα

"Πήγαινε ξάπλωσε και κοιμήσου τότε. Έχεις σχολείο αύριο, θα σου περάσει." Απάντησε αφήνοντας με με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω τα λόγια και την αδιαφορία της. Το πείσμα μου με κυρίευσε και με θυμωμένο και γοργό βήμα έφυγα προς το δωμάτιο μου. Αυτό το βράδυ θα είναι που θα κοιμηθώ πιο γρήγορα από ποτέ. Με τέτοιο πονοκέφαλο και πρησμένα μάτια από το κλάμα, δεν αντέχω να κρατηθώ κι άλλο ξύπνια. Παρόλαυτα το μυαλό μου δυσκολεύεται να επεξεργαστεί το τι συνέβαινε. Όλα φώναζαν το πόσο λάθος ήταν αυτό που έκανε η μαμά, αλλά μια μικρή φωνουλα μου έλεγε πως κατά βάθος εγώ έφταιγα. Έφταιγα που την ενόχλησα, έφταιγα που δεν μπορούσα να προσέξω τον εαυτό μου μόνη μου, έφταιγα που αρρώστησα εξ αρχής. Δεν είμαι σίγουρη για το τι πραγματικά ισχύει. Είμαι πολύ κουρασμένη. Λέω να τα αφήσω για λίγο στην άκρη αυτά και να κοιμηθώ. Εξάλλου, αύριο έχω σχολείο, όπως είπε και η μαμά...