Bölüm: 3 --------------- Şu an içinde bulunduğum durum fazla ironik. Ya da trajikomik. Chim ambulansın içinde sedyede uzanırken, ben onun elini sıkı sıkı tutup yalandan ağlıyor numarası yapıyordum. Taehyung ise hemen yanımda beni teselli etme rolünü üstleniyordu. Chim ise gülmemek için çabalarken garip sesler çıkartıyordu ve ara ara baş parmağı ile elimin üstünü okşuyordu, sakinleşmem için(!)
Hem halime kahkahalarla gülmek istiyorum hem de rezilliğimize ağlamak. Diğer bir komik olan durum ise jim'e pansuman yapmakla uğraşan hemşirenin gözlerinin benim üstümde olması. Resmen kadının eli işte gözü oynaşta!
"Beyefendi sakin olun, sevgilinizin durumu gayet iyi. Ayrıca hastaneyede az kaldı." Kadın hemşirenin yatıştırıcı sesiyle daha içli ağlamaya başladım. Bu üzüntüden değil de rezilliğime ağladığım ilk andı. Çünkü bu kadın hem chim ile beni sevgili sanıp hem de bana asılmaya çalışıyordu ya! Daha ne kadar rezil bir an yaşanabilir ki?!
"Kookie sakin ol bebeğim, bak sevgilinin durumu iyiymiş işte." Taehyung'un buram buram alay kokan sesi, ağlarken çığlık atmama sebep olacaktı. Sinir, üzüntü ve utanç duygusunu aynı anda yaşadığım bu iğrenç anlar bir an önce bitebilir mi?
Sırtımda destek verme amaçlı dolaşan el, yavaş yavaş aşağalara inerken, oturuşumu dikleştirdim. Yan gözle Taehyung'a bakıp ne yapmaya çalıştığını sorgularken, eli kalçama kadar inmişti.
Sahte ağlamalarıma bir son vermeden, dirseğimle Taehyung'un karın boşluğuna vurdum ve elini kalçamdan çekmesini sağladım. Adam resmen sapık çıktı yha! Irz düşmanı!
Bir an önce hastaneye varmak istiyorum! Özellikle de ırzıma geçilmeden varırsak çok iyi olur...
***
Hastaneye hemen varmak istediğimde amacım daha da rezil olmak değildi.
Hastanenin VIP odasında otururken, chim'in bir anda kalkıp odadan çıkmasını ve bağıra bağıra 'Jeon jungkook burada' demesini asla beklemiyordum. Ama şaşırmamıştım, çünkü benim arkadaşım tam bir deli!
"Chim eğer herkesi başımıza toplarsan seni öldürürüm! Bir kerede rezil etme beni!" Diye cırlayıp chim'in üstüne atlamam ise aynı zamanda gerçekleşmişti. Çok ani gelişen bu olaylar silsilesini Taehyung elinde çekirdeği ile izlemişti, hem de gülerek!
"Kookie burada olduğunu herkesin bilmesi lazım. İnsanlar senden mahrum kalmamalı." Ellerimden kurtulmayı başaran sarı çiyan tekrar anırmaya başlayınca, sinirle gözlerimi yumdum. Jimin'i durduramayacağımı bildiğim için de kabullenmişlikle Taehyung'un yanına adımladım ve onun yaslandığı duvara yaslanıp onunla birlikte çekirdek çitlemeye başladım. Şu an resmen jimin'in beni rezil edişini çekirdek çitleyerek izliyorum! Bundan daha başka ne gelebilir ki başıma?
"Konserime geldiğinize pişman oldunuz mu prensim?" Kulağıma eğilip fısıldayan Taehyung'un ılık nefesi boynuma vurmuştu. Dudaklarının sıcak hissiyatıysa soğuktan üşümüş olan kulaklarımı sızlatmıştı.
Bu ani yakınlıktan rahatsız olup hızla yana kaydım. Aramıza bir kişinin rahatlıkla sığabileceği kadar bir mesafe açınca, kafamı ona çevirdim. Delip geçmek istercesine derin bakan gözlerle, göz göze geldiğimde sinirli ifadem anında dağıldı. Bu kadar derin bakıyor oluşu beni afallatsa bile cevap vermekten geri durmadım. Ama bu derin bakışlarının sebebini müsait olduğum bir zaman diliminde düşünecektim. Şu anlık görmezden de gelsem, peşini bırakacağımı sanmıyorum.
"Ben konser alanına adım atar atmaz pişman olmuştum. Yani anlayacağın bu olaylar olmasa bile pişman olmuştum zaten." Dediğimde tek kaşını kaldırıp cevabımın doğruluğunu sorgulamaya başlamıştı. Tam ağzını açıp cevap verecekken de koridorda yankılanan adım sesleri ve bağrışlarla bundan vazgeçti. İkimizde aynı anda kafamızı sesin geldiği yöne çevirdik ve gördüklerimle birlikte, asla ama asla büyük konuşmamam gerektiğini anladım. Çünkü daha gün bitmeden başıma bir çok şey gelebilirmiş. Bunu net bir şekilde anladım.
Bunun en büyük kanıtı ise çıldırmış gibi adımı bağırarak üzerimize doğru koşan onlarca insan...
