SHOOTING STARS

CHAPTER 1

I close my eyes and feel the peace of this place. I heave a deep sighed and open my eyes again.

Pakiramdam ko ay nawala na ang lahat ng stress ko sa kabila ng lahat ng nagawa kong kagagahan sa buhay ngayong araw

Haysst.

"Nawalan na ako ng trabaho Ikaw kase lemon bakit ba kase naubusan ka ng gas hah."

Pagka usap ko sa Mahal kong Lemon na Ducati motor na second hand na nabili ko sa isang negosyanteng kaibigan na pabagsak na ang negosyo. Para akong baliw na patuloy na kinakausap ito.

"Alam mo Kung kailan talaga nag-mamadali saka ka naman mag-aarte. Sa totoo lang sinasadya mo ba iyon. Hah!"

"Paano na ngayon wala na akong trabaho,"

"haysst hayaan mo na Lemon makakahanap din ako. Pero sa susunod dapat hindi ka na aarte sasapakin talaga kita. Eh kaso ako lang pala masasaktan eh. Kung Ibenta na lang uli kita. Hah! Gusto mo iyon Diba?." Pananakot ko sa motor na tila ba sasagot iyon.

Haysst Lemon!

Muli akong tumingala upang panoorin ang mga bituin sa kalangitan
Mabuti na lamang at stress reliever ko ang panonood ng mga stars sa kalawakan napaka-daling matanggal yung stress ko nakakatuwa, sana ay kasama ko rin iyong mga pinsan kong mahilig din sa ganito sigurado ay mapupuno nanaman ang kalsada ng ingay dahil sa mga imahinasyon namin.

Nang maramdaman kong medyo nangangalay na ang aking leeg dahil sa pagtingala ay yumuko ako at umayos ng upo saka i-nexcercise iyon nang maayos na ulit ay muli akong tumingala at sakto namang may dalawang shooting star ang dumaan agad akong pumikit at nag-wish sabi kase nila pag-may dumaan na shooting star ay mag-wish kase nagkakatotoo raw iyon. Para sa akin ay totoo naman iyon madalas sa mga hiling ko ay natutupad.

Come on for Pete's sake I am freaking Twenty fifth of age but I'm still believing on it. What's wrong I'm the weirdest person that they ever meet. Sabi nila iyon sa akin.

"Sana po ay ma-meet ko na iyong magandang klase yung tipong fresh pa, promise po kapag binigay niyo iyon sa akin ay iiwasan ko na pong maging gaga sa trabaho tapos po promise hindi na aarte si Lemon, please po I will treasure na po my job, aalagaan ko na tapos mamahalin, Basta po bigyan niyo na ako ng-"

"Help po"

"-Bata. Este! Ay Mali. Ano ba iyan! Hindi ho. Bata ang hinihingi ko tra-"

sa taranta ko ay tumingala ako at kina-usap ang hangin nagugulat akong muling lumingon sa bata ng mag-salita ito

"Help po."

Umiiyak at humihingi ng tulong ang bata pawis na pawis ito may yakap yakap itong tela na mahaba na halos lumaylay na sa sahig mabuti na lamang at hindi ito nadapa naku! Naku sayang ang lahi nito magagasgasan parang magandang klase ang lahi nito. Pero hindi na iyon ang kumuha sa atensiyon ko.

Umiiyak ito at nagmamakaawa na parang may lumukob na kalungkutan at takot sa aking puso sa aking nakikitang sitwasyon ng bata

"Agad ko itong nilapitan at umupo upang maging mag-kapantay kami." Hindi ko malaman ngunit ay biglang nakaramdam ako ng kaba sa aking dibdib

"Bata. Ayos ka lang ba. Nasaan ang magulang mo?"

"Help po please. Alis na po tayo dito please." Muli nitong pagmamakaawa

Naguguluhan man ngunit ay ipinagpatuloy ko ang pagtatanong

"Nawawala ka ba?" Iyon na yata ang pinaka tanga kong tanong malamang ay nawawala ito dahil umiiyak

"Sige. Halika sasamahan kita sa police para mahanap natin ang mga magulang mo."

Nasaan ba ang mga magulang nito at pinapabayaan lang. kay gandang lahi sus. Kung ako yan Dai ko yan pabayaan!