Epilouge:
Hindi ko man alam kung ano ang naghihintay sakin. Kaylangan.
Sa Dalwang taon na pagtira ko sa lugar na yun. Marami akong naranasan.
Marami mang pagsubok. Thankful parin ako kahit papano..
Wala namang pagsubok na walang aral diba?
Sa mga nangyari sa buhay ko.. Marami na rin akong natutunan.
Di ako ang masusunod kundi Siya na nasa itaas.
Kapag may hinihintay ka. Hindi ba kapag bored ka na aalis ka nalang?
Nakakangawit kasi. Nakakapagod.
Sa Love ganun din. Kapag palagi kang naghihintay, napapagod ka. Nasasaktan. Nagsasawa.
Okay lang maghintay. Pero kailangan mong malaman ang mga limitasyon.
Kasi ang buhay tuloy-tuloy hindi pedeng magpapaiwan ka na lang. Dapat lagi kang makisabay sa agos ng buhay.
Kasi pano mo makikilala yung mga taong nakatadhana na makilala mo kung magfo-focus ka lang sa isa?
Pano mo mararamdaman ang saya? Kung walang lungkot at problema? Eh diba nga 'being sad and being in pain was all part of happiness'.
Mahaba pa ang buhay, marami pa tayong makikilala, marami pa tayong pagdadaanan, at marami pa tayong matututunan. Kaya wag kang magFocus sa isang bagay.
Dahil ang bawat bagay, bawat tao, each of every living and non-living organisims.
Lahat yan, nakatadhanang umalis o mawala. Para mapalitan.
Lahat ng nasa mundo.. nakaTADHANA.
