Sen Ve Ben

1.Bölüm-Dönüşü olmayan hatalar.

Selam, bu benim ilk kurgum umarım beğenirsiniz beğenirseniz lütfen oy vermeyi unutmayın♡

Dönüşü olmayan hatalar.

*

Küçükken denizleri çok severdim her yaz mutlaka denize giderdik yine bir gün denize gitmek için hazırlandık ve yola çıktık mutluluktan havalara uçacaktım sonra denize gittik denizde yüzdük eğlendik herşey çok güzeldi ben yüzerken annem hep bana kızım dikkat et çok derinlere gitme diyordu bende her seferinde" aman anne ya ne olucak niye bu kadar korkuyorsun" derdim.

Sonra babam uzaklara giderken baba daha da uzağa git daha uzağa diye bağırırdım hep, babam da tabi beni eğlendirmek için de giderdi çünkü babam bizim için canını feda et deseler hiç düşünmeden edicekti.

Sonra babam çırpınmaya başladı bende küçüktüm hiç birşeyi bilmiyordum babam şaka yapıyor sanıyordum bir anda arkamdan annemin bağırışlarını duydum yine annemin deniz korkusu diye aldırış etmemiştim sonra "yardım edin kocam boğuluyor lütfen lütfen yardım edin" diye bir ses duydum bütün insanlar seferber olmuştu herkes babamı kurtarmak için uğraşıyordu sonra babamı çıkardılar.

Babam kalkmıyordu babamı uyandırmaya çalışıyordum "baba baba hadi oyun bitti uyaann" babam uyanmıyordu tabi o zaman hiç birşeyi anlamıyordum annem çok ağlamıştı anneme "anne şhh babam uyuyor ses yapma" diye kızıyordum sonra babamın üstünü birşeyle örtüler adamlara soruyordum "niye babamı örtüyorsunuz babam nefes alamaz altında"diye sordum adamlar cevap vermeden gittiler niye kimse bana birşey söylemiyor diye sinirleniyordum sonra babamın yanına gidip üstündeki örtüyü açtım"babaaa hadi uyaan burdaki herkes ağlıyor senin üstünü örtüyorlar nefes alamazsın sen örtünün altında hadi kalk eve gideliiim" dedim ama babam nefes almıyordu babamın yanağına küçücük bir öpücük bırakmıştım bilmiyordum ki o öpüş son öpüşümdü.

Sonra babamı birşeyin içine koydular ben hâlâ kızıyordum oradaki adamlara "yapmayın" diyordum habire.

Sonra bir adam bizi evimize bıraktı ama babam yoktu hemen anneme sordum "anne babam niye gelmedi" annem çok ağlıyordu daha önce annemi böyle görmemiştim hiç annem bana şöyle söyledi "kızım canım kızım baban artık denizde yaşıycak bizde her yaz ziyarete gidicez" demişti ben o an şaşkın şaşkın anneme bakıyordum sadece "yaa amaa anneee ben babamı istiyorum" bende ağlamaya başlamıştım.

Sonra bi cenazeye gittik kimin cenazesi olduğunu bilmiyordum annem yine çok ağlıyordu hatta o kadar ağlıyordu ki ayakta duramıyordu teyzemgil sürekli annemi sakinleştirmeye çalışıyordu.

Ben tabi o zaman daha 8 yaşındaydım hiç birşeyden haberim yoktu. O günden sonra her gün denize gittim her gün babama seslendim ama babamdan ses yoktu hep inanıyordum babamın orda olduğuna geliceğine emindim ama gelmedi her gün gitmeme rağmen babamdan hiç bir iz yoktu.

9 yıl sonra

Gerçeği yıllar sonra anlamıştım. 17 yaşındayken bir gün annemle eski fotoğraflara bakıyorduk annem bana benim denizleri çok sevdiğimi her yaz denize gitmek için ağladımı anlatırdı ama babamla ilgili hiç birşey anlatmıyordu hep ikimizin anılarını anlatıyordu ve bende babama ne olduğunu hep merak ediyordum fotoğraflara bakarken anneme sordum

"Anne babam nerde?"

Annem şaşkınlıkla yüzüme bakıyordu. 1-2 dakika sonra
"neyse kızım hadi yemek yiyelim"

diye konuyu kapatmaya çalıştı ben ısrarla anneme sordum

"Anneee babam diyorum nerde lütfen birşey söyle"

"Kızım karıştırma o konuları"

benden neyi saklıyordu.

"Anne babam nerde yıllardır babam denizde diyordun ama babam denizde değil beni niye kandırıyorsun"

bir anda annemin gözleri doldu ve benim yanıma oturdu.

"Demek çok merak ediyorsun"

Başımı salladım

"Bundan yıllar önce bir gün denize gitmiştik, siz babanla denizde oynuyordunuz sen o zamanlar küçük olduğun için babanla çok fazla ileriye gitmiyordun babanda seni eğlendirmek için en derinlere gidip sana şakrabanlık yapıyordu sonra baban bir anda çırpınmaya başladı bende ilk baş seni mutlu etmek için yapıyor sanmıştım ama öyle değil di ters giden birşeyler vardı baban gittikçe derine gidiyordu baban yüzmeyi çok bilmiyordu o kadar derinlere gidemezdi sonra babanın boğulduğunu anladım etraftan yardım çağırmaya başladım ilk baş kimse yardım etmedi sonra can kurtaran geldi ve babanı bulmaya çalıştılar ama yoktu sanki deniz ortadan ikiye ayrılmıştıda baban içine gitmişti ardından polisler ambulans falan geldi tam hatırlamıyorum o an kendimden geçmiştim ayakta duramıyordum uzun aramalar sonucu denizden birşey çıkardılar bir insan bu babandı ama baban hareket etmiyordu nefes almıyordu öylece yatıyordu ardından üstünü kapattılar işte benim o an dünyam yıkılmıştı çünkü benim sen ve babandan başka kimsem yoktu sonra sen yanıma gelip anne babamı niye onun altına koydular diyince bende o an sana baban öldü diyemedim ve bir yalan uydurmak zorundaydım baban bundan sonra denizde yaşıycak dedim sen ilk başta üzüldün sonra babanı her gün ziyarete geliriz demiştim sana ve öylede oldu her gün o denize babanı alan denize gittik sen her seferinde babaa babaa diye bağırıyordun dayanamıyordum senin baba haykırışlarını duymaya bir süreden sonra gitmemeye başladık..."

Duyduklarım karşısında şoka uğramıştım ne diyceğimi bilmiyordum annem yanımda ağlıyordu benim dilim tutulmuştu o an ilk defa konuşamadım bağıramadım ağlayamadım çok çaresiz hissediyordum ne yapıcaktım nasıl kurtulucaktım bu durumdan..

Hızlı adımlarla odama çıktım annem arkamdan seslendi aldırmadan odama gidip kapıyı kapatıp kilitledim yatağıma oturduğumda başım dönüyordu elim ayağım titriyordu başımda daha önce hiç hissetmediğim bir ağrı vardı ben ne yaşıyordum ne oluyordu bana.

Sonunda gözümden bir damla yaş düştü ve ardından binlerce damla o gün kaç saat ağlamıştım bilmiyorum ama şunu çok iyi biliyordum ki hayatımda daha önce hiç böyle hissetmemiştim masamdan babamla olan tek fotoğrafı elime aldım babamla sadece o fotoğrafımız vardı babamın kokusunu bilmiyordum babamın yüzünü çok az hatırlıyordum fotoğrafa sımsıkı sarıldım öptüm fotoğrafın üstünde binlerce yaş vardı.

O gece öyle uyumuştum. Sonra sabah oldu uyandım elim yüzüm şiş hâlde aşağıya indim annemde koltukta uyuyordu annemi uyandırmadan dışarı çıktım yürümeye başladım denize doğru babamı kaybettiğim deniz...

Denize vardığımda yere oturdum ağlıyordum denizlerden nefret ediyordum bağırdım haykırdım babama seslendim son kez de olsa babamı çağırmaya çalıştım ama yoktu babam yoktu ses vermiyordu sahile yattım ve öylece gökyüzünü izledim 1-2 saat sonra eve gittim anahtarı almadığım için zile bastım ama kimse açmıyordu anneme seslendim

"anne anne"

annemden ses yoktu nasıl ya bu saate kadar uyanmamışmıydı sonra aklıma evin yedek anahtarı geldi halının altında hemen aldım ve eve girdim annem koltukta yoktu anneme seslenmeye başladım yine ses yoktu ne oluyordu. Sonra her odayı gezmeye başladım banyoya girecektim ama kapı kilitliydi bu da neydi şimdi hemen alt kata anahtarların olduğu yere indim banyonun anahtarını alıp kapıyı açtım.

Yerde kanlar vardı annem küvetin içinde kanlar içinde yatıyordu şok olmuştum

"ANNE ANNE ANNEEE anne hayır anne gözünü aç lütfen anne anneee yalvarıyorum lütfen gözünü aç anne lütfen anne yapma hayır, hayır olamaz anne yapma anne lütfen annee"

o kadar çok bağırdım ki komşular sesi duyup gelmişti birileri ambulansı arıyordu ben annemin başında ağlıyordum. Bağırış sesleri beni sakinleştirmeye çalışan insanlar bu an bana babamın ölümünü hatırlatmıştı..

*

İlk bölüm sonuu

Nasıl buldunuz ilk bölümü?

Umarım beğenmişsinizdir

Lütfen oy vermeyi unutmayın.

En yakın zamanda ikinci bölümü atıcam.