Stalkers.

2.

Mandy P.O.V.

ik fiets naar huis maar ik heb de hele tijd het gevoel als of ik bekeken word. ik zit zo diep in gedachten dat ik de boom iet zie staan en er volop tegen aan rij. Au dat deed gewoon pijn. Dan zie ik dat er een groepje jongens naar me toe komt. "Heey gaat het?"vraagt een jongen met blond haar. "Ja het gaat."zeg ik en dan zie ik een wit doekje. Maar ik besteed er verder geen aandacht aan. Dan opeens krijg ik het doekje tegen mijn mond en dan word alles zwart. Ik word wakker in een kamer op een bed. O wat is het hier gezellig dacht ik bij me eigen. Waar is rienke. "RIENKE!!!"schreeuw ik. Geen reactie ik barst in tranen uit. Wat doe ik hier. Denk ik bij me eigen. Ik wil hier weg. Help me alsjeblieft. Dan hoor ik gerammel met de deur. "Niet janken je bent toch geen klein kind."hoor ik iemand zeggen. Maar ik hou me mond en krijg een klap tegen mijn wang. "Zo nu kan je huilen."zegt de stem en hij gaat weg. Daar zit ik weer alleen. Ik mis rienke.