Limited Days

Chapter 1

Daily routine ng isang katulad ko:

❌ gigising sa umaga
❌ tutulala saglit sa kisame
❌ maghihilamos ng mukha
❌ bababa para magbreakfast
❌ maliligo
❌ maghahanap ng kahit anong pwede pagkalibangan para may magawa lang.

Siguro nagtataka kayo kung bakit ganyan lagi routine ko noh. Kung wala ba akong pasok sa school? kung wala ba akong friends? kung wla ba akong buhay sa labas ng bahay namen?

well, sasagutin ko kayo.

School? wala! kasi according to my doctor hindi ko na kakayanin ang pumasok sa skul. Dahil my sick can trigger anytime and walang familiar sa sakit ko ang pwede ko isama sa skul.

Friends? meron naman. Xempre. Sila yung laging nandyan para suportahan ako maliban sa parents ko. Kaso limited contact lang ang pwede kasi bawal ako mahawa ng kahit anong sakit and specially germs na nkukuha sa labas dahil mahina ang risestensya ko. Which answers the third question.

Wala akong buhay sa labas! PERIOD!

kahit gustong gusto kong lumabas at makihalobilo sa friends ko hndi pde.

I'm not like any other teenager in this world.

At ngaun alam ko ulit na may nagfoform na question ulit sa isip nyo. Kung ano ang sakit ko?

Well ulit, hindi ko maeexplain ng maayos yang tanong na yan kasi pag kinakausap ako ng parents ko o kahit ng doctor ko hindi ko sila iniintindi. Pasok dito labas doon. Why? Its simple! ayoko! kasi ayoko na!

Sige na nga. ang sakit ko sa lungs. Hndi ko talaga alam ang tawag sa sakit basta complication sa lungs and its FATAL! yes. Fatal. Nakamamatay! Ngaun siguro alam niyo na kung bakit ayaw kong intindihin ung sakit ko.

Sino ba naman kasi ang gustong magkaroon ng sakit na nakamamatay. At ang masaklap pa, papahirapan ka muna bago ka patayin.

Isang napakalalim na buntong hininga na lang ang nagagawa ko pag naiisip ko yan.

Tska xempre alam ko naman ang hndi pde sken. Ayoko ngang mamatay tas magpapasaway pa ko. Kaya ung mga bawal sakin gingawa ko pero misan parang nakakapagod din. Lalo na kung gustong gusto mo ung ginagawa mo. Nakakapagod magpigil!

pero kailngan talaga. Kung gusto ko pa mabuhay ng mahaba at matagal!

Gusto niyo ba malaman ang buong storya ko? sa bagay kahit naman ayaw nyo ikwekwento ko pa din.

I was diagnose with something in my lungs when i was 10 years old. Complications lang ang alam ko nung time na un. kasi yun lng din ang sabi saken ng parents ko. May diperensya daw ang lungs ko and I have to stay in the hospital for days to undergo tests. Yes! tests! Madaming madaming test. Xempre bata pa ako nun kaya go with the flow na lang ako.

Tas one day nung bumalik ang parents ko sa room ko with their eyes swollen.

"Mommy? Why are your eyes like that? its wierd!" Sabi ko sa mommy ko na lumapit sa tabi ng kama ko. While my daddy stays at the foot of the bed looking at us. "Also with daddy, what are you using this days ba? You look more sick than me "

Mommy just smile at me and holds my hand. "Honey? baby? we still need to stay here a bit longer ha. Maybe for days o kaya weeks." Sabi ni mommy trying hard not to break the smile.

"What? but I want to go home na! I don't want to stay here. Ayoko na dito mommy! Pano ung skul ko? Babagsak na ko kung hndi ako papasok! tska ung mga friends ko baka hanapin na nila ako nagpromise ako na uuwi ako agad para maglaro na kami." pagmamaktol ko with matching padyak padyak pa. Habang ang mommy ko hinawakan lng ng higpit ung kamay ko.

Gusto kong umiyak kasi naaasar ako. Kasi gustong gusto ko na umuwi. Ayoko na talaga magstay sa hospital kasi nakakaboring tska ang dami dami nilang ginagawa sakin. Ang sasakit kaya! feeling ko nga ang dami ko ng butas sa katawan ko sa kakaturok nla eh. Kaya tinignan ko ang daddy ko. Trying my best to convince him na sumangayon sakin kasi alam ko gagawin ni daddy lahat para sakin. Pero bigo ako, tumalikod lng ang daddy ko at lumabas ng kwarto. Kaya nagtaka ako.

Tumingin ako kay mommy at napansin kong pinipilit nya na ngumiti kahit nangingilid na ung luha nya. And by that time. Natakot na ko. "Why mommy?" i said and touch her face. "What's wrong? is there something wrong?" Sabi ko na halata na sa boses ko na nagaalala at natatakot ako. Ayoko kasi ng pumapasok sa isip ko eh.

Umiling lang si mommy as a respond and kinuha ung kamay ko na nakahawak sa pisngi nya and gave me a bitter smile. Huminga siya ng malalim bago magsalita. "No baby. There's nothing wrong. You just need to undergo therapy para makauwi na tau. Sabi ng doctor mo pag naging okay ung therapy mo we're free to go na pero kung hindi you still need to stay and redo the therapy. So baby you need to cooperate in this therapy para maging okay ha."

"Therapy nanaman? hindi pa ba sapat ung una? ang dami na nun eh. Tas meron nanaman ngaun?" Sabi ko ng nkayuko. Napayuko ksi ako knina nung sinabi sken ni mommy ung tungkol sa therapy.

"Yes baby. And this would be the last kung magiging successful ung therapy." Sagot sakin ni mommy.

Bumuntong hininga ako tas walang gana tumungo just a response na pumapayag ako. Kahit ayoko nman talaga. Niyakap ako ni mommy nf mahigpit at huminga siya ng malalim.

"everything will be okay baby. I promise you, after this everything will be alright." mahinang sabi sakin ni mommy. Sakto lang na marinig ko habang yakap yakap niya ko.

Hindi ko talaga alam ang sakit ko at natatakot ako. Pero sa yakap lang ng mommy ko feeling ko ang safe safe ko na.

"Patricia! You need to take your medicine now." Sabi ng personal nurse ko pagkapasok niya sa kwarto ko na nagpabalik naman sa akin sa hwisyo.

Sya nga pla. Ang dami ko ng kwento pero hndi nyo pa ko kilala.

Ako nga pla si PATRICIA MARIE TORRES. And I only have LIMITED DAYS to live.