açlık

(:

Sonbaharın verdiği o huzur dolu hava odama yansırken çalışma masamda oturmuş dışarıyı seyrediyordum. Bu tarz havalara küçüklüğümden beri aşıktım. Odamın loş ışığı daha da hoş kılıyordu. Kitap almak için dışarı çıkıp gelmenin üstünden 2 saat geçmişti.Annem ve babam daha işten gelmemişlerdi. Çalışma masamdan yavaşça kalktım  Komodinimin üstünde ki telefonumu elime aldım ve odamdan çıktım. Mutfağa doğru neredeyse sürünerek yol aldım. Yaklaşık 2 gündür bir şeyler yemiyordum. Aslında kasıtlı yaptığım bir şey değildi fakat midemin boş olması hoşuma gidiyordu. Annem işe gitmeden önce köfte patates yapıp ocağa koymuş. Fakat canım şuan yemek yemek istemiyor  Karnımın açlığını dindirmek için dolaptan bir salatalık alıp yıkadım. Bu beni 2-3 saat götürür gibiydi. Tekrar odama geçtim. Son zamanlarda kilom konusunda fazla takılıyordum Aslında oldum olası kilolu değildim ben. Yaklaşık 5 yıl önce en yakın arkadaşım deniz'im vefat etmesi ile başladı her şey. Benim için çok özel birisiydi. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi,çok yakındık birbirimize.  bir trafik kazasında vefat etti deniz, arkasında bir cok sevdiğini bırakarak gitti.. o günden sonra içime kapanmaya başlamıştım. Sürekli uyuyor ya da yemek yiyordum. 12 yaşlarımın başında 42 kiloyken, 4 ay gibi kısa bir sürede 88 kiloya ulaşmıştım. Ortaokulda sevilen bir kız iken vucudumun farkında değildim. Hâlâ kendimi 40 kilo bir kız olarak görüyordum Kendimi durduramıyor, sürekli yiyordum. Annem ergenliğe girdiğim için bu kadar fazla yediğimi beni rahatsız ederse diyetisyene götürebileceğini söyleyip dururdu. Fakat kendimi kilolu görmediğim için bunun sorun olmadığını söylerdim. 14 yaşıma bastığımda tam 103 kiloydum. Ve hâlâ beni rahatsız eden bir durum yoktu. taa ki liseye geçene kadar. Annemle kazandığım okulun formasını almak için bir mağazaya gelmiştik. Giydiğim hiçbir formanın  bedeni bana olmamıştı. Aynaya baktığımda fark etmiştim bir yağ torbası olduğumu. O an dank etmişti her şey. Durmadı,durduramadım. Mağazadan çıkıp tüm gün boyunca bu bedenin bana ait olmadığını söyleyip ağlamıştım. liseye başlamakta cabası..
Yaşıtlarım cok zorbaydı. Fazla zorbalardı. Sürekli reddedildim.sürekli kimsenin yanına yakışmadığım vurgulanmıştı.. bir zaman sonra bunu başkaları dile getirmeden ben söylemeye başladım. Kendi içimde kimsenin yanına yakışmadığımı hatırlatıp durdum. Bunları düşünsem de kendi içimde kendime baskı uygulasam da yememde en ufak bir değişiklik yapmadım. Yapamadım.. 14-15 yaşlarım tamamen kilom konusunda ağlamak ile geçti. 16 yaşımda bir şeyleri değiştirmem gerektiğinin farkına vardım. Fakat ne yapacağımı nasıl yapacağımı bilmiyordum. Aynalara bakmaktan kaçıyordum. Sürekli aynı kıyafetleri giymek zorunda kalıyordum. Annem hâlâ kilom konusunda bir şey söylemiyor ya da pek umursamıyordu. Babamla annem arasında bir kaç defa hakkımda bir şeyler duysam da onlarda benim gibi umursamadılar.
16 yaşımın başında 110 kiloya kadar ulaşmış. Obez katagorisine dahil edilmiştim. Okulda görmediğim zorbalık kalmamıştı. 10.sınıfa geçtiğim yaz kilo vereceğime kendimi inandırıp annemlere diyetisyene gitmek istediğimi söyledim. Git gel derken okul açılmadan 3 ay içerisinde diyet ve sporla 20 kilo verebilmiştim. bu asla yeterli değildi. Kilom fazlaydı ve 20 kilo 2 kilo gibi duruyordu. Fakat kilo vermem bir anda durmuştu sanki birdaha vermemem için zorluyor gibiydi vucudum.
Daha sonrasında okula gitmek istemediğimi söyledim. Açığa almaları konusunda ısrarcıydım. Fakat yapmadılar. okulların açılmasına neredeyse 2 hafta var ve ben hâlâ aynı kilolarda olmalıyım. Sahi kaç kiloydum şuan, uzun zamandır tartılmıyordum. Hemen banyoya koşup tartıyı çıkarttım. Göreceğim rakam beni korkutacak gibi hissediyordum. Üstümdekileri çıkartıp aynaya bakmamaya özen göstererek tartıya çıktım
83 kiloydum..