The Maze Runner || Fanfiction

Part 20

"Alby!" Zeg ik geschrokken. Alby trilt over zijn hele lijf. Er is iets mis. Een stemmetje in mijn hooft gilt dat ik beter kan weg rennen en mijn instinct zegt het zelfde. Maar mijn benen zijn verstijfd,ik ben te verbaasd en verward om me te bewegen. Alby pakt iets en strekt zijn arm. Hij richt het wapen. Op mij. Een vloedgolf van angst gaat door me heen. Hij haalt te trekker open en dan word ik omver geduwd. Een kogel boort zich in de schouder van Gally. Chuck rent schreeuwend op Alby af waardoor ook Chuck geraakt word door een kogel. Woede golft door me heen en net als Alby zijn arm heeft laten zakken duw ik hem tegen de grond. De geweer rolt een hele stuk van hem weg en blind van woede sla ik hem in zijn gezicht. Zijn neus begint te bloeden en ik blijf hem slaan tot dat Minho en Newt me van hem af trekken. Alby begint te hoesten en bloed druipt van zijn mond. Ik krijg mijn woede weer onder controle en mijn blik valt op Gally die zijn hand tegen zijn schouder houdt en het uitschreeuwt van de pijn. Chuck daarin tegen ligt in een plas bloed. "Chuck!" Schreeuw ik en ruk me los uit de greep van Minho en Newt. "Chuck,maatje hou vol!" Zeg ik tegen de jongen. "Ay...la" Zegt hij moeizaam,snakkend naar adem. Hij drukt zonder iets te zien iets in mijn hand. "Geef...mijn ouders...aan ze." Zegt hij hees. "Chuck nee! Jij gaat het hen zelf geven,hoor je me?" Zeg ik tegen de jongend. "Je hebt het gehaald,kom op Chuck!" Tranen stromen over mijn wangen. Chuck reageer niet meer. "Chuck!" Ik schud hem zachtjes heen en weer,maar ik weet dat hij dood is. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en speel met hetgeen wat hij in mijn hand heeft gestoken. Ik veeg mijn tranen weg en kijk er naar. Het is een pinguïn. Er is een leegte binnen in me. Waarom? Er klinkt lawaai en een paar schoten. De man met de witte jas valt neer en een plas bloed vormt zich. Er word geschreeuwd en iedereen begint te lopen. Alles lijkt in slow motion te gaan. Mensen in het zwart gekleed nemen me bij mijn armen vast. Maar ik kan ze niet achter laten. Ik hoor Gally schreeuwen dat ik gewoon moet mee gaan. Ik kijk achterom en zie hoe iemand Gally zachtjes vooruit duwt. "We laten haar echt niet achter." Zegt die en dan rent Gally achter de rest aan. Zijn hand nog steeds tegen zijn schouder gedrukt. Ik blijf tegen sputteren. "Chuck!" Ik kan niet stoppen met schreeuwen. Alby en de man met de witte jas liggen levenloos op de grond. Net zoals Chuck. Als we buiten komen valt de regen met bakken uit de lucht. Ze laten me los en snel krabbel ik overeind. Ik kijk nog één keer achter me en loop dan de rest achter na die in een helikopter stappen. Uitgeput ga ik tussen Thomas en Minho zitten. Newt zit over me en heeft zijn ogen gesloten. "Maak je maar geen zorgen!" Roept een man,die geen masker draagt zoals de rest. "Hier ben je veilig! We brengen jullie nu naar een veilige plek! Daar zullen jullie kunnen uitrusten!" Schreeuwt de man om boven de lawaai van de helikopter te komen. Ergens klinkt er schoten. Uit de raam zakt een oude vrouw ineen en de helikopter blijft omhoog stijgen. Het is stil,op de geluid van de bewegende helikopter na. Om Gally zijn wond zit een verband en de meeste Laarders die het overleeft hebben kijken verward om zich heen of slapen zoals Newt. Langzaam zak ik een beetje onderuit. Mijn blik gaat naar het raam en de rest doet hetzelfde. "Het labyrint" Zegt Minho zacht. We vliegen weg van het enorme labyrint,alles maakte deel uit van een test. Het labyrint is groter dan we ooit hadden kunnen denken. Er worden blikken uit gewisseld en zachtjes zucht ik. Ik voel me nog steeds verdoofd,maar dan laait een vlaag van woede door me heen. Chuck en Ben gaven hun leven voor me,Gally mijn eigen broer is gewond geraakt,speciaal voor mij. We moeten nu verder gaan,voor Zart,Ben,Chuck en al de rest dat gestorven is zodat wij de overlevende het konden halen. "We moeten verder,ze zijn voor ons gestorven met een reden dat wij verder zullen gaan en dat hun dood niet voor niks was." Zeg ik hard. Iedereen,buiten de man kijkt me aan. "We zijn al té ver gekomen om het nu op te geven. En wat er ook gaat gebeuren we doen het voor iedereen die gestorven is zodat wij konden overleven. Zelfs voor Alby." Ga ik verder. "Voor de doden!" Schreeuw ik en steek mijn vuist in de lucht. "Voor de doden!" Schreeuwen de rest in koor. De man kijkt me geschrokken aan. Ik beantwoord zijn blik door hem moordlustig aan te kijken. "Wat jullie verder nog van plan zijn,wij zijn er klaar voor." Zeg ik zonder enige emotie in mijn sten tegen de man. "Wees maar niet bang,we gaan naar een veilige plaats." Zegt hij. En dan sluit hij zijn ogen. Ik kijk nog een keer naar buiten en sluit dan ook mijn ogen. Ik zie alles weer voor me,vanaf het begin,voor dat ik in het labyrint kwam tot nu. Ik heb al te veel vrienden verloren. Maar iets in mij zegt dat we nog lang niet veilig zijn. Iets in mij zegt dat er nog iets gaat gebeuren. Dit was test 1. Fase 1. En alles begint bij nummer 1.