GERÇEĞE BİR ADIM

Adım..

2 gün oldu evden çıkmadım.Ne arayan oldu, ne de kapımı çalan.2 gün boyunca gece gündüz ,hiç uyumadan dizi izledim.Gözümü kapar kapamaz onun gözlerini görüyorum.Biliyorum eğer kim olduğunu öğrenirsem korkularımla ve geçmişimle yüzleşeceğim..Kaçmak istiyorum hiç düşünmemek , ama nereye kaçabilirim ki?Nereye kadar bu yalnızlık kuyusunda kalabilirim?Boğuldu boğulacağım!Yeter artık dedim ve çıktım evden..Gidiyordum..Ama nereye?Koşuyordum sonunu bilmeden..Beni kimin karşılayacağını bilmeden..Karşımdakinin kim olduğunu bilmeden..Son bir umud dedim ve koştum.Geçmişime bir adım attım..Son adımım olduğunu bilmeden..

Koşar adımlarla hastaneye geldim..O hastane odasına girebilmek ve gerçeklerle yüzleşebilmek için var gücümle koştum..Geçen güne nazaran daha rahat çıkıyordum merdivenleri..İsteyerek çıkıyordum..

Bu defa kapının önünde kimse yoktu..Ne Seyfi amca, ne o bir türlü kim olduklarını bilemediğim iki insan, ne de beni buraya sürükleyerek getiren o herif vardı.Derin bir nefes aldım kapıyı tıklatmadan önce..Sakin olmam gerekiyordu..Kendimi iyi hissedince tıklattım kapıyı ve girdim içeriye..

O an anladım ki artık çok geç kalmıştım..

İçeriye girdiğim de kimse yoktu..Kafamı çevirip benim fotoğraflarımı gördüğüm duvara baktım..Bir kaç tanesi hariç diğerleri gitmişti..Yanında da sadece bir not vardı..

"Beni senin hayallerin sayesinde bulabilirsin..Ben de senin geçmişin var sende de benim geleceğim..Hayalin iyi izle.."

Yine ne yapmam gerektiğini bilmiyordum..Hayallerimin içinde onu nasıl bulacaktım?..Hayallerim de hiç tanımadığım, bir kere bile görmediğim bu kızın ne işi vardı?

Yıllar sonra kendimi ilk defa bu kadar boşlukta hissettim.Anne diye beklediğim o kadının gelmeyeceğini bilmek, babamı her gece ağlarken görmek hayatımın en berbat yıllarıydı.Mektubu okuduktan sonra her gece kabuslarla uyanır olmuştum.Babamın ve Ayten teyzemin başucumda ki ağlayışlarını duyup da hiçbir şey yapamıyordum.Yıkılmıştım resmen, artık ne bir hayalim vardı , ne de bir umudum..Annemi bir daha görebilmek ve bak ben sen yokken neler yaptım..Okulum da sınıfım da çok başarılı oldum dediğimi..Aldığım ödülleri , madalyaları gösterdiğimi hayal ettim hep..

Ta ki mektubu okuyana dek..

Tek hayalimi de yıkmıştı çok uzaklardan , beni hiç görmediği halde..

Beni tek başıma bir boşluğa itmişti..Halbuki çok küçüktüm..Anneye, sevgiye muhtaçtım..Kimse dindiremezdi bu acımı ondan başka..Aylarca kapandım içime bütün benlğimle..Kimseyle konuşmadım.Kimsenin yüzüne bakmadım..Oyun yaşımdaydım..Ama hiç bir oyun beni mutlu etmeye, içimde ki gürültüyü dışıma çıkarmaya yetmezdi..

13 yaşımdaydım..Hiç kimsem yoktu..Evimizin arka bahçesinde günün bitmesini beklemekle geçti günlerim..Hiç usanmadan hergün o dağları, ormanı seyrettim, inceledim..Kimseyi görmeyen gözlerim sadece onlara bakıyordu..Ta ki o ilkbahar günü gelene dek..O gün değiştim..Bir adım attım..Kendime geldim..

Düşüncelerin arasında kaybolmuştum yine..Eve doğru yaklaştığımı farkettim..Ve yine her zamanki gibi yanımızda duran , geçmişim de izleri olan o eve baktım..Çok eskimişti..Ama kendi evimden daha fazla huzurlu geliyordu bana..Çünkü orada bana umut veren bir dost vardı..Yani bir zamanlar vardı..

Mektubu okuyalı 1 yıl olmuştu onu tanıdığımda.Kimseyle konuşmuyor, hiçbir

şeyden zevk almıyor, gülmüyordum..Evimizin huzurunu, neşesini, umudunu kıralı tam 1 yıl olmuştu..Her zaman ki gibi bahçeye çıkmış, etrafı seyre dalmıştım.Birden bir fotoğraf makinesi sesiyle irkildim..

-Sonunda fark ettin..sağır olduğunu düşünmeye başlamıştım.Ben "Baran" yan ev de oturuyorum..1 yıldır..

-Çocuğun yüzüne öylece bakakaldım..Adının Baran olduğunu mu söyledi? Yan ev de mi oturuyormuş? 1 yıldır? Hangi yan ev?Hala cevap vermediğim halde yüzüme gülüyor muydu bu?Geldi oturdu bi de.Allah'tan çok konuşmuyordu..

Onunla ilk tanışmamız böyle olmuştu..Her gün bahçe de hiç konuşmadan oturuyorduk.Rahatsız olmuyordum..Çünkü gerçekten çok sessiz bir çocuktu..Bir kaç ay bu sessizlikle yaşadık..

Sonra bir gün bana o soruyu sordu..

"İyi olacak mısın?"

N'oldu dememişti..Neyin var diye sormadı..Aylardır merak ettiği hiçbir şey yok muydu?

"Sana ne oldu , kim ne yaptı bilmiyorum ama sadece şunu merak ediyorum..İyi olacak mısın?Hayır anlamıyorum..Yıkılmak mı istiyorsun? Bura da böyle oturup ne düşünüyorsun?

Bu soru öyle bir soruydu ki beni titretmişti resmen.Titredim ama kendime gelmem biraz geç olmuş..

O günün sabahı topladım cesaretimi yıllardır çimde tuttuğum bütün kelimeleri onun karşısında dökecektim..Koşarak kapıya geldim..Ha gayret son ve derin bir nefes derken..yine aynı manzarayla karşılaştım..yine birine güvenmiştim ve yine gidiyordu..Tam konuşacakken bu da nerden çıkmıştı..Ağzımdan tek bir kelime bile duymamıştı..

Giderken ona söyleyebildiğim tek şey "iyi olacağım" oldu..İlk ve tek cümlem..