GERÇEĞE BİR ADIM

başlıyoruz...

Bugün ki son çekimimi de bitirmiş her zamankinden daha çok yorgun olmama rağmen yüzümde ki gülümsemeye engel olamayıp aldım makinemi çıktım eski ama hala sevimli duran stüdyomdan..Artık tamir edilmesi gerektiğini biliyordum.Dökülmüş boyası ve yıkıldı yıkılacak tabelasıyla gerçekten kötü görünüyordu..Her iş çıkşı yaptığım gibi gözlerimle süzdüm stüdyoyu, geçmişi , babamı , anılarımı , çocukluğumu..

+Ezkanur??

Adımı duymak bana ilk defa bu kadar kötü hissettirmişti.Nedenini bilmiyorum ama kalbim sanki yerinden çıkacakmış gibi oldu.Bir an adımdan nefret ettim.Halbuki adımı babam koymuştu."Sen benim yol gösteren ışığımsın.Bu isim bana olduğu gibi sana da hep doğru bir yol olsun." demişti.Peki neden böyle hissediyordum ve bana seslenen kimdi?

Kafamın içinde ki düşüncelerden sıyrılıp sese doğru yöneldim.Karşıma şık giyimiyle, tahminimce 25-26 yaşlarında, kumral, 1.90 boylarında bir genç duruyordu.Onu daha önce gördüğümü hiç sanmıyorum.Ama o benim adımı bile biliyordu..Yanıma yaklaştı..

+Benimle gelmen lazım..

-Sizi tanımıyorum??

+Kendimi tanıtmaya vaktim yok gel benimle..

Tanımadığım biri kolumdan tutup sürüklercesine götürüyordu.Bu kazma herifin kim olduğu ve nereye gittiğimiz hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu..

-Bırak kolumu bu ne saygısızlık?Kimsin sen?Nereye gidiyoruz?

+Bin arabaya yolda anlatacağım.Bana güven beni Seyfi amca gönderdi.

Yolda anlatacağım demişti ama tek bir kelime ettiği yoktu.Ben de sormaya korkuyordum.

Eğer ilerde ki sokaktan sağa dönersek hastaneye gidiyoruz demektir.Yoksa babama birşey mi olmuştu??Ama babam 3 aydır Güney Koredeydi ve 1 ay daha orda kalacaktı.

Merdivenleri koşarak çıkıyordum, zira önümde selvi misali basamaklardan 2şer 3er adım atlayan o adama yetişemiyordum.Kaç kat çıktım bilmiyorum yaşadığım korku tarif edilmezdi.Dizlerimin bağının çözüldüğünü daha fazla çıkamayacağımı hissetmeye başlamıştım ki karşımda Seyfi amcayı gördüm.Yanında da yüzleri çok tanıdık gelen iki insan...