GERÇEĞE BİR ADIM

Geçmişle ilk tanışma

Bir odanın önündeydik.Neler olduğunu sorsam da kimse birşey anlatmıyordu.Odadan birisi çıktı, onu tanıyordum.Yıllardır aile doktorluğumuzu yapar."Babası ve dedesi de aile doktorumuzdu." der hep babam..

Seyfi amca; Girebilir mi?

Dr; Evet ,onu görmek istiyor..

Kapıyı açtım karşımda gülümsemesi genç ve tanıdık ama saçlarına aklar düşmüş bir kadın yatıyordu.Yanıda ki komidinde de benim fotoğrafım..Ve onu da tanımıyordum...

Yanına yaklaştıkça ne kadar güzel bir kadın olduğunu görüyordum.Sanki ben ona baktıkça güzelleşiyorduBen ona baktıkça o bana gülümsüyordu.

Bir süre ikimiz de sessizliğimizi bozmadık.Konuşmak istedikçe, kim olduğunu, neler olduğunu sormak istedikçe boğazımın düğüm düğüm olduğunu hissediyordum.Şuan neyin ortasındaydım, bugün hangi bilinmezlikleri yaşıyordum bilmiyorum..Sadece bekliyordum cevapların ortaya dökülmesini..

+İsmin ne?

-Ezkanur

+Güzel bir adın varmış.Ben de Abre..

Ve yine sessizlik sardı her yanı.Ve ben yine sorularım ve düğümlenmiş boğazımla kalakaldım..Birden gözüme karşı duvarda ki resimler takıldı..

-Bu..Bu resimler benim çektiğim fotoğraflar???

+Ona çok benziyorsun..

-Kim?? Kime??

+Annene..

Annene..Annene..""Anne" kelimesi beynim de  herzaman yankı etkisi yapmıştır.Ama bu defa oluşan yankının etkisinden çıldıracak gibi olduğumu, dizlerimin bağının çzüldüğünü ve gözlerimden yaşların damla damla çiseleyen yağmur misali aktığını hissettim..Ben ağlamayı bırakalı yıllar olmuştu.Hıncımı, sinirimi, öfkemi, üzüntümü gözyaşlarımla halletmeyi bırakalı tam 10 yıl olmuştu..Onun bir daha dönmeyeceğini anlayalı tam 10 yıl olmuştu.Oysa ki 10 yıl öncesine kadar hergün onu beklemiştim.Bana yazdığı mektubu hiç açmamıştım.Çünkü bana veda edemezdi.Geri gelecekti, beni ilk defa bağrına basacaktı.Annem diyecektim, hıçkıra hıçkıra.Kızım diyecekti ilk defa..Emindim onun sarılışı, kokusu, Ayten teyzem gibi değildi.O da beni evladı gibi severdi,asla çocuklarından ayırmazdı, her gece gelir başucumda uyumamı beklerdi.Bana onun yokluğunu hissettirmemeye çalışırdı.Ama hiçbir zaman başarılı olamadı.Annem gibi değildi..Hoş ben Anne nasıl birşeydir hiç bilmedim ki..

Birgün yine bekledim onu, hayatımı geçirdiğim o evde..Bildiğim kadarıyla Annemin gelin geldiği o evde..Açtım Annemin çeyiz sandığını, kokladım,ağladım..Niye götürmedi ki bu çok değerli sandığını diye düşündüm yine..Ve yine maldan , mülkten daha değerli evladını bile almamış, sandığı n'apsın? dedim.Mal'a mülk'e değer verseymiş zaten gitmezdi..dedim, dedim, dedim..

12 yaşımdaydım, annemin sandığının başındaydım.Veda mektubu elimde,yaşlar gözümde..Sinirlendim,herzamankinden daha fazla.Bütün birikmişliklerimle ağladım..Açtım mektubu, okudum, okudum, okudum..Ve emindim o bir daha gelmeyecekti..Ve ben de bir daha ağlamayacaktım..

Kafayı sıyıracak hale gelmiştim.."Suss..." diye bağırdım bir kaç kere..Döndüm arkamı yürüdüm, koştum kapıya..Herkesi es geçtim, kaçtım..