"ඔයා වැඩිපුරම ආස මොනවට ද?"
"ඔයා තරු වලට ආස ද?"
"ඔයා කන්න කැමති මොනා ද?"
"බලලා තියෙන ලස්සනම මුවී ඒක?"
"කරන්න කැමතිම දෙය මොකක් ද?"
"ඔයා ඔයා ගැන හුගක්ම සතුටු වෙන දෙය මොකක් ද?"
මට එයාගෙන් අහන්න ඕනේ උනා දාහක් දේ තිබුනා මට එයාගෙන් අහන්න ඕනේ වුනු.. එත් තවමත් මං නිහඩවම පාර්ක් එකේ පේමන්ට් එකේ එයාගේ එහා පැත්තෙන් ඇවිදගෙන ගියා.. අපේ එහා පැත්තේ තිබුනේ හන් ගග.. වටේම තියෙන එලි වැටිලා ගග දිලිසුනා.. එත් මං මුලින්ම එයාගේ ඇස් දැක්කා වගේ ඒ ඇස් තවදුරටත් දිලිසෙන්නේ නෑ...
සමහරවිට මේ හැමදේම මගේ වැරදි ද? එයා මට හමුවෙද්දී එයා මීට වඩා හුගක් ලස්සනට හිටියා! මීට වඩා හුගක් ලස්සනයි! මං කියන්නේ ඒ ඇස් දිලිසුනා! ඒ තොල් හුගක් රතු පාටයි!
හ්ම්ම්!!
මං හිතන්නේ! තවමත් ඒවා එහෙමයි! එත් මං බලන කෝණය වෙනස් වෙලා! එකයි වෙනස....
හැමදේම හිමින් වුනා.. මං කිව්වේ කාලය හරි හිමින් ගත වුනා.. මිනිස්සු අපි අතරින් වේගයෙන් යද්දී හන් ගග වටා අපි තේරුමක් නැතිව නිහඩවම ගමන් කරා..
සමහරවිට අපි දෙන්නට ඕනේ වුනු ඒ මොහොත ලබාගන්න අපි දෙන්න උත්සහ කරේ.. අපේ මේ තේරුමක් නැති බැදීම අයින් කරලා අපි දෙන්නටම එළියට යන්න මේ අපිව හිර කරලා තිබුණු දොර ඇරලා එළියට යන්න අපි දෙන්නටම අවස්ථාවක් ලැබෙන්න යන්නේ!
"අපි තව කොච්චර කල් මේක කරන්න ඕනේ ද ටේහ්යුන්ග්?"
