Szczere uczucia

2. „Co tu się dzieje?!!"

"Cholera!"- wrzasnęła
"Jak ja mam z nim mieszkać ch*j wie ile!"
Rzuciła się na łóżko chowając twarz w poduszkę, dość długo analizowała całą zaistniałą sytuację i doszła do wniosku iż zostanie w pokoju tak długo na ile zdoła wytrzymać jej pęcherz oraz zapas chrupek serowych. Wilhelm był w połowie Polakiem w połowie Ukraińcem lecz porozumiewał się głównie po ukraińsku ponieważ po polsku umiał zaledwie kilka słów z czego ciężko było skleić jakieś sensowne zdanie nie używając translatora. Asteria przeraziła się, że ta cała miłość do niego nie zgasła ale przez tą przerwę stała się słabsza ale to uczucie robi się coraz silniejsze i bała się,że tym razem znowu polegnie i ponownie nic nie wyjdzie ale w końcu będzie mieszkał w jej domu i w końcu może pogadają twarzą w twarz... Wtulona w swoją ulubioną poduszkę odpaliła swoją playlistę z Iron maiden i Eminemem, leżąc tak dłuższą chwilę usnęła. Obudził ją dźwięk samochodu, zaspana podeszła do okna i zobaczyła,że Wilhelm wyciąga z białej audi walizki po czym zmierza w stronę domu, zasłoniła rolety i ponownie wtuliła się z nadzieją,że chłopak zapomni o jej istnieniu. Lecz  odpoczynek zepsuło pukanie do drzwi  pokoju dziewczyna pomyślała, że to zapewne jej mama więc podeszła ze skwaszoną miną i otworzyła te drzwi z wielką niechęcią i trudem, zamiast mamy w drzwiach stał Wilhelm wysoki ciemnooki blondyn trzymający poduszkę i walizkę. „можна мені зайти?” dziewczyna potrafiła ukraiński prawie tak dobrze jak oddychanie ale ze stresu powiedziała „EEE JA NI PONIMAJU HEHEHEHE” zakłopotany Helmek zawołał swoją siostrę, która bardzo dobrze znała polski i jakoś doszli do porozumienia. Zawstydzona Asteria wybiegła do toalety zakluczyła drzwi i zszokowana mruknęła „co tu się ku*wa dzieje?!!!!" Za dużo emocji w tak krótkim czasie zdecydowała się na szybki zimny prysznic i starając się ignorować wszystko i wszystkich udała się prosto do swojego łóżka.