Anoreksiya/hikayem

Iyi olmak istiyorum.

Merhaba nasıl başlayacağımı bilmiyorum neden başlıyorum bunu da bilmiyorum.Aslında kendim hakkımda hiç bir şey bilmiyorum.Neleri severim nelerden nefret ederim ne olamk istiyorum nasil biri olmak istiyorum?

ASLINDA BEN KIMIM?

Ben Lara bu hayatta 15yıldır varım ama sanki 14yasımın sonlarında hayatıma son verildi.Ekim ayının bir günün hiç kimsenin haberinin olmadigi-ki buna bende dahil-bir zaman da hayatima son verildi.Ama hiç bir yerde kan göremiyordum.Cunki insan yasarkende öle bilirdi en zoruda bu değilmiydi.

14yasima kadar hic bir zaman kilomdan sikayet etmemistim her zaman mutluydum ve yemekler dostumdu.Ama 60kilo oldugum zaman,aynada kendime baktigim zaman gordugum ben beni hayal kirkligina ugratti.Hep kendimi teselli eder "Ne kadar yersem yiyim kilo almam ben"derdim.

Aslinda mutluydum ama ailem ve cevremdi insanlar kendimi öldürmem icin sanki bir silah dogrultmusdular bana.Aslinda ellerinde silah yoktu.Silah onlarin agizlarin cikan sözler,bana bakarkenki gördügüm duygulardı.Ablam 17yasinda 46kilo woww.Ben 14yasimda 60kiloyum ne kadar kötü.

Ne kadar şişman,ayı biriymişim.

Hep ablama bol gelen seyleri bana verir sana girer derdiler hatta öylede olurdu.Aslında bunlar minik ayrıntılar.

Ama bir gün okuldakı cocuklar baya kilo aldigimi soylediklerinde aynadaki kendimi begenmemeye basladigim zaman denk geldigi zaman.Iyice kafama takmistim ve 1hafta spor yaparak-yemeklerimin miktarink aza dusererek-55kilo olmuştum.Anneme bunu söylediğimde
"ne benimle aynı kilomusun"demişti.Ve sevincim kursağımda kalmıştı.

Daha çok çabaladım yemeyimi kestim.Hatta 1hafta kusmaya calistim ama hic bir zaman basaramadim ve ağladım.Artık sabahları aç karnına spor yapiyordum ve kahvalti yapmiyordum.Sabah 8de okula gidiyor,okulda bir sey yemiyor,saat 1de eve gelib spor yapib direkt uyuyordum.Guya yorgundum.Asıl amac zaman hizlı geçsin ve öğlen yemeyini geç yemekti.Cunki eger oyle yaparsam aksam bir sey yemezdim.Ve yine aksam spor yapar uyurdum.

1ay boyle gecti.Bazen 2öğün yerdim bazen 1.Hatta bir defa sabah okula gitmek icin kalkmistim ama acayip basim agriyor ve midem bulaniyordu cunki öğle yemeyinide az yemiştim.Annem bana kızdı.

KENDI ELLERI ILE YARATTIĞI CANAVARA KIZDI.

Ne kadar komik değil mi?Eskiden az ye diyen biri şimdi artık yemek ye diyordu.Hatta o kadar üstüme gelmişti ki,ağlamaya baslamistim.Bana eger kilo takintim varsa doktora gidelik demisti.Direkt redd etmistim cunki onlarda ilac verir ve kilo aldirirdi.

Ve ben kilo almaktan korkmaya baslamistim.Kilo almak bana hayatta en korkunç bir şeymiş gibi geliyor(hâlâda).
ve 7ayda 46kilo oldum.hatta bir ara daha asagiya dustugumde oldu ama o zaman tam bir ucubeye benzedigim icin annem zorla kilo aldirmisti ve hep kilomu ölçtüklerinde 50kilo diyorum ve oda hala "Benimle ayni kilodasin oha"diyor.Bu arada hâlâ 46kiloyum.

Ne kadar garip degil mi?O kadar sey yasadim,istedigim yemekleri yiyemedim,istedigim seyleri icemedim,surekli spor yaptim,ac kaldim ve hala annem"benimle ayni kilodasin"diyor.Ve beni hala anlamadı.

Işin ironiside bu degil mi?9aydir etrafindayim ve annemle bir evde kaliyorum ve hala yeme bozuklugum oldugunu bilmiyor.Ve beni hala tam anlamiyla anlamaya calismiyor.

Ve..
Ben artik yemek yemeden önce düşünmek,hatta geceden yarin ne yiyecegimi planlamak,yedikden sonra pişman olmak,spor yapmak,yediklerimin kalorisi saymak,adımlarımı saymak,birileri ile kendimi kıyaslamak,sürekli yollarımı uzadib daha cok gezmek istemiyorum.Sürekli beynimin içindeki "eger onu yersen kilo alirsin"sesini duymak istemiyorum.Ben artik bu illetden kurtulmak istiyorum.Ama korkuyorum ya yeniden 60kilo olursam?

Simdi sabahları ilaç almam gerek .Belimde skalioz var ve işin komik tarafı buda yeme bozuklugum yüzünden oldu.Cok kilolu oldugumu dusundum ve babamın ağırlıkları ile(20kilo)spor yapmaya calistim.Ağırlık belimdeki skaliozu artırdı.Ve su an saçlarım dökülüyor,gözüm kararıyor,reglim az oluyor ve hatta belki ilerde anne olmama riskini cogaltiyor peki bunlar neden?

Bu kadar sey yasadim hepsi "Zayıf olmak" için mi?Zayıf olunca mükemmel mi oluyoruz?Eğer yeterince zayıfsak ve belimiz inceyse mükemmeliz dimi?Her şey bu kadar mı?Bizim duygularımız hiç mi?

Ben bunları yaptım şimdi yalandan cikib pişmanım keşke yapmasaydim demiyorum.

Zayıfladım.

Ama mutlu muyum eskisi gibi?Hayır.
Psikolojik olarak berbatım ve sınav yılım.

Siz kendinize bunu yapmayın sizd anlattıklarım sadece yasadiklarimin 5%-i.

Keske hiss ettiklerimi aciklaya bilsem.Ve sizde bunu anlasanız.Eminim anlamya calisicaksiniz ve benimle ayni seyi yasayanlar beni birazda olsa anlayacak.

Ben zayıfladım ama eskisi gibi sağlıklı ve mutlu değilim.Hayatınız her şeyden önemli.Belki size o lafları söyleyen insanlar sizi hic bir zaman görmeyecek.Siz sadece tartıda gördüğünüz rakamlardan  ve ya aynada gördüğünüz fiziğinizden fazlasısınız.Hic kimse mükemmel ve 4/4-lük değil.Bizim gorduklerimiz o "mukemmel" kızların hayatı belki hiç gördüğümüz gibi değil.

Evet düzgün cümle kurmakta zorluk ceken biriyimdir.Kendimi ifade etmekte zorluk ceken biriyimdir.

Kisacası arkadaslar

SIZ O DUSUNDUGUNUZ KENDINIZI SIGDIRDIGINIZ KALIPLARDAN DAHA FAZLASISINIZ.

Belki yarın belki bu saniye hayatınız sona eriyor ola bilir.Bu gunun sabahi yok.Icinizden geldigi gibi yasayin.Kimin ne dusundugunu asla dusunmeyin.Sadece anın tadını çıkarın.

klişe bir cümle vardır:Siz kendinizin değil,Hayatın planladıklarını yaşarsınız.Ve hiç bir zaman hayat size ne planlar bilmiyorsunuz.O yuzden icinizden geldigi gibi yasayin.Gülün,yemek yeyin,dans edin,resm çizin ve bir çok şey.Kendinizi sıkmayın.
Eğer biri sizi sevecekse zaten olduğunuz gibi sevmeli ve biri sizi sadece fiziğiniz için seviyorsa zaten doğru biri değildir.

Kendinizi sevin,Kendinize değer verin:)

Ve bu anoreksiyayı yenmeye çalışıcam en azın deniycem.