MAD / #netties2016

zes

+

Terwijl Spencer de winkel binnenliep, voelde Adam zijn hart bonken. Hij wist niet wat hij zo intrigerend aan haar vond, maar elke keer dat hij haar zag voelde hij zijn hart in zijn keel. Ze was te mooi om te beschrijven.

Toen ze praatten, stond ze zo dichtbij dat hij haar gezicht goed kon bekijken. Hij zag dat ze geen imperfecties had, ze was gewoon mooi.

Haar persoonlijkheid was ook mooi. Dat was eigenlijk als een bonus.

Maar toen ze binnenliep, veranderde de atmosfeer. Het zag eruit alsof ze gehuild had, haar rode wangen en hoe ze maar bleef sniffen.

De vrouw had iets van zes pleisters over haar gezicht. Het zag eruit alsof ze aangevallen was. Op haar hoofd, wangen, neus, kin... Ze leek heel boos.

Ze fluisterde iets in Spencer's oor met een sissende toon en Spencer knikte. Ze liep naar de boekenkast en staarde naar de boeken. Ze zag er gebroken uit. Adam liep naar haar toe, zijn handen in zijn zakken en een nerveuze glimlach op zijn gezicht. "Gaat het wel?" vroeg hij.

Hij wist dat dat niet zo was.

"Ja," antwoordde zo zacht dat hij het nauwelijks kon verstaan. Ze zag er zo verdrietig uit dat Adam's buik pijn deed.

"We kunnen niet praten, Adam. Het spijt me," fluisterde ze, starend naar de boeken zodat het leek alsof ze niet praten.

Het zag eruit alsof ze doodsbang was voor de vrouw. Haar vingers trilden en het zag er naar uit alsof ze tegen de tranen vocht.

Adam liep van haar weg, langzaam. Ze keek naar hem en fronste. Ze hield van zijn gemeenschap en hoe hij naar haar luisterde, ondanks dat ze elkaar niet kenden.

Hij was zo iemand die voor je zorgde. Iemand die er altijd voor iedereen was.

Ze vond Adam leuk. Hij lachte altijd als ze binnenkwam en dat zag ze.

Maar wat ze écht verschrikkelijk vond, was dat ze niet met hem kon praten. Ze kan met niemand praten. Ze mag met niemand praten.

Toch kan ze het niet weerstaan. Het gevoel van de pijn die ze voelt als ze zichzelf verwondt, mentaal en fysiek. Ze kan het niet helpen. Maar ze haatte het gevoel dat ze andere mensen pijn deed.

Haar stoornis had eigenlijk nooit gevoeld als iets waar ze onzeker voor moest zijn, maar andere mensen hadden haar zo wel behandeld. Ze zei altijd tegen zichzelf dat er nog meer mensen waren die zich zo voelden, en er net zo veel last van hadden, maar het werkte nooit.

Ze was gescheiden van haar vader en broertjes vanwege haar stoornis en was met haar moeder verhuisd, ver van de plek die altijd als thuis had beschouwd.

Ze mocht geen vrienden hebben, na alle ongelukken die ze had veroorzaakt, wat haar nog vreemder liet voelen dan ze al was.

Soms kwam het tot een punt waarop haar vrienden ernstig gewond raakten of werden vermist.

Het is in haar. Het gevoel, de drang. Medicatie en therapie helpen niet. Er is geen medicijn tegen een mentale stoornis, dat weet iedereen.

Fel gekleurde pillen helpen ook niet om je beter te laten voelen, ze zorgen ervoor dat je de pijn vergeet.

Spencer wil de pijn niet vergeten. Ze wil er vanaf.

+

Oké ik space eigenlijk helemaal want @WpSchrijft heeft in 'Onontdekte schrijvers' een recensie over mij geschreven en ik citeer: deze schrijfster is pas veertien, maar schrijft alsof ze zeventien is.
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen, maar ik zal er zo veel mogelijk op letten, maar echt super bedankt!

-