MAD / #netties2016

acht

+

Alice bestudeerde het pistool, dezelfde die ze had gebruikt om dokter Charles te vermoorden. Ze voelde een knoop in haar maag. Ze wilde hem niet herinneren.

"Nee, Lucas. Ik ga ze niet vermoorden," zei ze. Ze legde het pistool neer op haar nachtkastje en pakte een glas water en de pillen die ze moest nemen. Het voelde vreemd, pillen nemen. Ze zou ze bijna elke dag moeten nemen, en ineens had ze het gevoel dat ze dat ook echt moest gaan doen.

"Hoe bedoel je 'nee?" vroeg Lucas, na een stilte, die eeuwig leek te duren. Maar toen ze op keek, was hij verdwenen. Hij verscheen ineens voor haar, waarna hij weer verdween. Ze wist niet wat er aan de hand was. Dit gebeurde nooit. "Lucas?" riep ze, zoekend door de kamer. Er was geen enkel teken van leven.
Alice voelde een paniekaanval opkomen. Opeens verscheen hij op haar bed, spelend met zijn duimen, wat ook een gewoonte was van Alice. Van hen beide. Het was bijna alsof ze een tweeling waren. Het was bijna eng.

"Alice, doe het gewoon. Vermoord je ouders nou maar gewoon. Je zal je beter voelen, ik beloof het je." Hij verdween weer. De woorden bleven zich herhalen, net als Lucas die verscheen en verdween. En weer. En weer.
Alice voelde zich alsof ze elk moment kon flauwvallen. Ze sloeg haar armen om haar benen en legde haar hoofd op haar knieën. Ze hoorde Lucas mompelen om haar heen, maar als ze opkeek, was hij er niet. Ze begon te schreeuwen - wat moest ze anders doen?

Haar geschreeuw was een beetje gesmoord, maar duidelijk genoeg voor pleegouders om het te horen. Ze bleef schreeuwen, met haar handen tegen haar oren gedrukt. Haar pleegouders kwamen binnen en zagen een schreeuwende en trillende Alice. Ze beefde en het leek alsof ze huilde. "Wat is er met me aan de hand?" fluisterde ze, te zacht om het te kunnen verstaan. Ze ging flauwvallen, ze wist het zeker. De stem van Lucas was overal, maar hij was er niet. "Lucas!" schreeuwde ze. Haar pleegouders renden naar haar toe, hielpen haar om overeind te gaan zitten.

"Wat is er aan de hand? Gaat het wel?" vroeg haar pleegmoeder met een trillende stem. Ze vond het afschuwelijk om Alice zo te zien. "I-ik weet het niet," zei ze en keek trillend om zich heen. Haar pleegmoeder vroeg of ze haar medicijnen had genomen en Alice knikte.
De ouders begrepen er niets van. Ze wisten niet wat ze moesten doen, of moesten zeggen. "Waar is Lucas?" vroeg Alice zacht. Haar pleegouders keken elkaar aan, niet-wetend wat te zeggen. Ze wisten dat Lucas niet echt was, maar wilden het niet aan haar vertellen. Ze zou zich verwoest voelen. En, niet te vergeten, Alice vond het lastig om te vertellen wat er nou echt of niet echt was. Haar vertellen dat Lucas niet echt was, zou haar verscheuren. "Waar is hij?" vroeg ze nog eens, en weer wisten ze absoluut niet wat ze moesten zeggen.

"Ik ben hier, Alice."

-

Ik hou van deze serie :)

Hint hint