Bir Gün Mutlaka Güleceğiz

VAZGEÇİYORUM

Zamanla ruhuma işleyen zihnime kazınan sözler oldu kendi dünyamda aynı eksende döndüm durdum.
Kafayı yediğimi düşünüyordum başka bir adam oluyordum sanki kendimden bu denli vazgeçmek  hiçliğe sürüklenmek.

Celladıma aşık olmuştum bir dönem o dönemde kapandı o kitap'da.
Ahh aşk sen ne kara lekeli illet birşeymişsin,
Menzup olanları gördüm sevdikleri insanlar tarafından delirtilip bir boşluğa atılanlar
Saygınlıkları kariyerleri hayatlarının yakıldığını gördüm.

O kadar acınası haldelerdi ki geçmişlerini dinlediğimde nasıl nasıl diye sorgular dururdum içten içe.

Kendi derdimi unutup o insanların derdine yanmaya başlamıştım bir dönem çünkü kendi yaşadıgımı kaldırmayıp başka hikayeler arayışına çıkmıştım,
Benden daha acı birşeyler yaşayanı gördükçe
Tatmin oluyordu sanki zihin altyapım.
İnsanların acısıyla tatmin olmak mı?

Bir insan ne yaşamış olabilirdi ki bu kadar hissizleşecek acısını başka acıyla dindirecek kadar.

Gökyüzüne baktım bir gece
Uzunca bir süre göğe takılı kaldı gözüm yıldızlar gök ne kadar güzel ne kadar eşsiz dedim,
Sonra sonra kendime baktım ya ben?
İçim gökyüzü kadar muhteşem ken
Düşüncelerim hislerim bir yıldız gibi parlıyorken neydi beni aşşağı çeken?

O gün vazgeçme kararı aldım
Bu vazgeçiş insanlığın var oluşunaydı sanki
İnsanlardan uzak oldum kaçar oldum.
Taş gibi olmuştum kaya gibi hissediyordum
Yeni birini tanıdıgım da sorguluyorum kendi içimde o insanı,

Vazgeçtim daha sonra insanları sorgulamaktan onların ne yaptıgından kim olduğundan vazgeçtim.
Çünkü insanı insan oldugu için kendi oldugu için kabullenmeyi öğrenmiştim.

Dostlar ;

Bazen vazgeçmek en mükemmel zirvedir
Bizi bizlikten koparan gidişler
Bizi bitiren sözler ihanetleri unutmak
Mümkün değildi belkide ama vazgeçmek,
Vazgeçmek mümkün dostlar
Bizden bizim en güzel anılarımızı alanlardan
Hayatımızı bizi aşşagı çeken her kim olursa
Ondan vazgeçmek bize en büyük ödüldür...