Sensizken ne zormuş öyle hayat ,içim buz tutmuştu. Atmaya çalıştıkça çatlıyordu içindeki buzlar ,kırılan buzlar batıyordu kalbime. Canım yanıyordu ,çok soğuktu. Üşüyordum hep ,hava sıcak olsa bile içim ısınmıyordu hiçbir zaman. aklım, zihnim ,karışık ip yumağı gibiydi. Ucu bulunamayan düğüm olmuş bir ip yumağı. Hep böyle devam edicek sanırım derken; sen girdin hayatıma, sen girdin kalbime. Öyle değişik hissettim ki ,içimdeki buzlar çözülüyordu yavaş yavaş. Kalbim deli gibi atıyordu ,Göğüsümden dışarı çıkmaya çalışıyor gibi çarpıyordu. Aklım ,beynim'in içindeki ip yumağı çözülmüştü. Sen çözdün ,sen beni hayata bağladın ,sen benim yüzümü güldürdün ,sevmeyi, sevilmeyi sen öğrettin bana. Hayatı sen öğrettin bana kısacası. Mükemmelliğin, zarifliğin beni benden alıyor. O güzelliğin ,o çekiciliğin. Başka birşeysin böyle, beni benden alan mükemmel birşey. Sana sensiz hayatım şöyle-böyle demicem asla. Sensiz hayat yok bana, sensiz olmak istemiyorum bu hayatta..
