Bang! Don't tell anyone

Hoofdstuk 2

'Maggie! We hebben ander brood nodig. Niet deze.' Zegt mijn moeder geïrriteerd. 'Sorry hoor, jouw handschrift is gewoon onduidelijk.' Zeg ik met een grijns. 'Mag ik het bonnetje?' vraagt ze. Ik haal de bon uit mijn broekzak en reik hem uit naar mijn moeder. de zon schijnt op het stuk papier en ik zie dat er iets doorheen schijnt. ik trek mijn arm terug voordat mam het kan pakken. ik draai het briefje om en er staat een nummer. Het is het telefoon nummer van die bakkers jongen Chris.

Ik ren naar boven en pak mijn telefoon. Moet ik hem nu al bellen? Of is dat nog te snel? Het is tenslotte pas iets van een half uur geleden dat ik hem ontmoet heb. Boeie, ik doe het gewoon. ik toets het nummer in en druk op de groene hoorn. "Piep, Piep, Piep." hoor ik schel inmijn oor. 'Kom aan, neem op dan.' zeg ik hoopvol. "Hallo met Chris." 'Heey' Begin ik. "Sorry ik ben u even niet bereikbaar, spreek wat in na de piep." Er klinkt een hoge piep. 'Urgh, voicemail.' Owh shit hij neemt al op... 'Ehm, heey Chris. ik heb je nummer gevonden op het bonnetje. Bel me maar terug als je dit hoort. Denk ik.' spreek ik in. Omg slechtste eerste voicemail ooit!

'S avonds aan de eettafel begint mijn broertje over de schietpartij in het winkelcentrum. 'Carter please, ik ben aan het eten. Het eten is by the way super lekker mam.' zeg ik moe. Chris heeft me nog steeds niet terug gebeld.

Ik lig op mijn bed en staar naar het behang. Dieren, het zijn allemaal dieren op mijn muur. Tijgers, leeuwen en wolven. Ze laten me denken aan vroeger. dit behang heb ik al sinds dat ik een klein kind ben. Mam zegt altijd dat ik er eens iets anders voor in de plaats moet doen omdat het een beetje kinderachtig voor me begint te worden. Maar ik weiger. Ik kijk altijd naar de dieren als ik me rot voel. Dan helpen ze me ergens anders aan te denken.

Dan opeens gaat m'n telefoon. Het is Chris! Ik neem op en probeer rustig te blijven. 'Heey.' zeg ik zo relaxt mogelijk. 'Heey Maggie' zegt hij. het is even stil maar dan breekt hij het ijs. 'Heb je zin om morgen af te spreken bij Starbucks?' Vraagt hij onzeker. Ik ben even sprakeloos. 'Ja natuurlijk!' zeg ik dan snel als ik van de schok bijgekomen ben. Nog nooit heeft een jongen mij ergens mee naartoe gevraagd. Of überhaupt interesse in mij getoond! 'Mooi, maar de Starbucks in het winkecentrum is gesloten vanwege de schietpartij van gister. Dus zullen we naar de op de boulevard?' Vraagt hij. 'Ja is goed. Tot morgen. 1 uur daar?' Zeg ik eindelijk tot rust gekomen.

'Ja sure, zie je dan.'

'Bye.'

'Bye.'

En zo sluiten we het gesprek af. Omg! Ik ga gewoon morgen met hem afspreken! Ik zit nog steeds op mijn bed. Met mijn mond open gevallen. Ik kan het niet geloven. Ik hoor de deur open gaan en mijn moeder staat in de deuropening. 'Hey schat, kom je zo nog even naar beneden?' vraagt ze. Ik antwoordt niet en ze komt naast me op het bed zitten. 'Wat is er?' vraagt ze. 'Ik denk dat ik morgen een date heb. Een echte date.'

—————————————

Heey guys. Hoofdstuk 2 alweer. Hoop ook dat jullie deze leuk vinden. Comment of ik door moet gaan.

Bye, Xoxo Susanne