Pośród Prerii

• O rzekach, korzeniach i różnych ścieżkach •

"Ale nie powiem wam, jak długa czy jak krótka będzie ta droga. Powiem wam tylko, że biegnie przez rzekę. Ale nie lękajcie się tego, bo ja jestem Wielkim Budowniczym Mostów". - C. S. Lewis, Opowieści z Narnii. Podróż Wędrowca do Świtu, przełożył Andrzej Polkowski

💛

Wraz z upływem dni zmrożone smutkiem serce Vitasa powoli zaczynało odtajać. Zastygłe w obolałej tęsknocie rysy stawały się łagodniejsze.
Najpierw na jego twarzy rozkwitał ledwo zauważalny uśmiech. Później unosił kąciki ust trochę wyżej, aż wreszcie rozpogadzały się także jego bursztynowe oczy. Ogromny wpływ na tę ożywczą przemianę miało to, że Teresa, wbrew samotniczym artystycznym przyzwyczajeniom, chętnie zapraszała go do swojej pracowni. Prosiła go wtedy, by podzielił się refleksjami na temat jej autorskich wierszy, a także zachęcała go do malarskiego współ-tworzenia.

Szybko okazało się, że w nim także drzemie dusza artysty i Teresa ochoczo wzięła go pod swoje skrzydła. Przy sprzyjającej pogodzie przez długie godziny przesiadywali na kocach w ogrodzie, robiąc studium splątanych jabłoniowych korzeni. Czasem pracowali w ciszy, a czasem przeplatali ją rozmowami, sięgając do korzeni swoich historii. Lubili też odbywać konne wyprawy nad rzekę, gdzie powstawały krajobrazy utkane z rwącej wody. Po zakończonych sesjach Teresa z dumą pokazywała domownikom obrazy Vitka, z zachwytem odnajdując w nich iskierki mistycyzmu El Greco i nieskrępowanej marzycielskości Chagalla.

Rosalie i Franciszek oczywiście cieszyli się z pozytywnych efektów owej artystycznej terapii, jednak mimo wszystko od czasu do czasu odczuwali lekkie ukłucie zazdrości, widząc rodzącą się między Teresą a Vitasem matczyno-synowską więź. Pewnego razu, po burzliwej naradzie, postanowili o tym poważnie porozmawiać z mamą i wygarnąć jej, że zaniedbuje swoje rodzone dzieci. Tak też zrobili, przydybawszy ją bladym świtem przy karmieniu krowy. Na zakończenie wygłoszonej przez nich tyrady Franek wyjaśnił już spokojniej:

- Żeby nie było, naprawdę cieszymy się, że Vitkowi to pomaga i to jasne, że potrzebna mu teraz szczególnie matczyna troska. Ale byłoby miło, gdybyśmy też mogli z Ro spędzać z nim więcej czasu, żebyśmy mogli zbudować z nim głębsze relacje.

Kobieta przez jakiś czas milczała, pocierając brodę upaćkanym akrylem kciukiem, po czym powiedziała ze skruchą:

- Przepraszam was. Nie miałam pojęcia, że tak to wygląda z waszej perspektywy. Chyba faktycznie trochę przegięłam. Ale postaram się to wam jakoś wynagrodzić. - Zawstydzona objęła ich mocno, a oni pozwolili jej pocałować się w czoła jak za wczesno-dziecięcych czasów. Od tamtej pory w organizowanych przez malarkę warsztatach mógł uczestniczyć każdy, kto akurat był chętny.

Wraz ze swoją coraz bardziej słoneczną pogodą ducha Indianin zaczął coraz więcej opowiadać o sobie, a także dzielić się swoimi muzycznymi upodobaniami. W ten sposób bardzo szybko zaraził swoich młodych towarzyszy piosenkami REM-u i Jeffa Buckleya. Świadkiem roznoszenia się owego zaraźliwego bakcyla stał się Adam Bash, gdy pewnego deszczowego poranka wszedł do kuchni i zastał Harry'ego tańczącego z mopem w rytm skocznej melodii Shiny happy people.

- Wiesz, że ta piosenka jest satyrą na temat komunizmu? - zapytał go wtedy ze śmiechem. W odpowiedzi usłyszał, że Harry wie i żeby on, Adam, nie psuł mu zabawy. Z kolei Franciszka od kilku dni często można było spotkać nucącego słowa:

All flowers in time bend towards the sun
I know, you say, there's no-one for you
But here is one.

Trudno przy tej okazji nie wspomnieć o tym, że bezskutecznie starał się wówczas nie wyobrażać sobie siebie samego śpiewającego ten refren do ucha pewnej kosowłosej dziewczynie...
Jednak pewnego razu, gdy zdarzyło mu się nucić ów zbójecki refren przy podlewaniu teresowych rabatek, postanowił przestać się starać i mruknął pod nosem: