S.O.S (Save Our Souls) ‖ OT7 [11]

Prologue

"‌එයාලා හත්දෙනාම ආයෙමත් එකට, එකම ස්ටේජ් එකක පර්ෆෝර්ම් කරනවා දකිනකල් මට ඉවසුමක් නෑ........."

ජියා එයාත් එක්ක කෝල් එකේ හිටපු තමන්ගේ ආර්මි යාළුවා සේහිත් එක්ක කතා කලේ පුදුම උද්යෝගයකින්.

"BTS කම්බැක් එකක් ආයෙම වතාවක් අපිට දකින්න ලැබුණේ අවුරුදු ගාණකට පස්සෙනේ සේහියා..... ඉතින් අද රෑට නම් මට නින්ද යන එකකුත් නෑ......"

උද්යෝගයටත් වඩා ජියාට ටැනීස්ලාගේ මේ කම්බැක් එක ගැන තිබුණේ පුදුම සතුටක්. ඒක ජියාගේ දිලිසෙන ඇස් දෙක දකින ඔිනකෙනෙක්ට තේරුම්ගන්න පුළුවන් සත්‍යයක්.

මොකද පෲෆ් ඇල්බම් එකත් එක්ක කණ්ඩායමක් විදිහට එකට වැඩ කරන එකෙන් ටැනීස්ලා හත්දෙනා බ්රේක් එකක් අරගෙන මේ වෙනකොට අවුරුදු දෙකකටත් වඩා වැඩි කාලයක් ගතවෙලා ඉවරයි. ඉතින් එහෙම ගෙවුණු දීර්ඝ නිහැඬියාවකට පස්සේ ටැනිස්ලා හත්දෙනාම ආයෙමත් කණ්ඩායමක් විදිහට මුළු ලෝකයක් ඉස්සරහට එන්න තීරණ කරපු එක ඇත්තටම කවුරුවත් බලාපොරොත්තු නොවුණු කාරණයක්.

ඉතින් ඒ නිසාම වෙන්න ඇති ජියාගේ ඇස්දෙකම සතුටු කඳුළුවලින් පිරිලා තිබුණේ.

ඒත් ඒ සතුටු කඳුළු කෙල්ලගේ ඇස්වලින් අන්තිමේදි පිටාර ගැලුවේ, ලොකු වේදනාවකින්ම විතරයි.

වේදනාවකටත් වඩා ඒ කඳුළු අරක්ගෙන තිබුණේ, වචනවලින් විස්තර කරන්න බැරි ලොකු හිස්බවකින් කියලත් නොකියාම බැහැ.

මොකද ටැනීස්ලාගේ ඩෙබියුට් එකත් එක්කම ආර්මි කෙනෙක් වුණ, ඒ වගේම එයාලා නිසා මියුසික් උණ හදාගත්තු තමන්ගේ යාළුවා සේහිගේ කටින් බලාපො‌රොත්තු නොවුණ විදිහේ හිස් කතාවක් කියවෙද්දි ජියාට හිතුණේ, මේ ගෙවෙන හැම තත්ත්පරයක්ම සදහටම නතරවුණා නම් හොඳයි කියලයි.