Broken From Inside ft. One direction

Please wake up

2 weken later

Alles is nog steeds het zelfde veel mensen zijn langs geweest bij Simone en ik ga niet weg tot ze wakker word. Ik zit nu al 2 weken in het ziekenhuis. Ze ligt er heen zielig bij met al die slangetjes haar ouders weten nog steeds niet dat ze snijd omdat ik haar armen onder het bed heb gedaan en niemand haalt ze er onder vandaan. 'Ik heb wat voor je mee gebracht.' Fluister ik in haar ook en kijk daarna naar de grote teddybeer die ik in de kamer heb neer gezet. Ik weet niet wat het is maar ik ben wat voor haar gaan voelen de afgelopen weken. Ze hoort me toch niet. En ik geef haar een kus op haar lippen ze is koud. 'Ookal hoor je het niet het spijt me voor alles wat ik heb gezegd ik ben wel de gene die staat te janken naast je bed in het ziekenhuis het spijt me zo erg! Ik denk dat ik je leuk begin te vinden.' Zeg ik en wrijf over haar arm ze beweegt ik voel het. 'Simone hoor je me?!' Vraag ik ze knijpt in mijn hand en ik weet ook gelijk dat ze alles hoorde. En dan gaan haar ogen open en verschijnen haar mooie goud bruine ogen. 'Hallo.' Zeg ik 'ik ga de dokter halen.' 'Nee doe het niet.' Zegt ze en probeert recht op te zitten wat haar uiteindelijk lukt. 'Het spijt me zo erg!' Zeg ik. 'Ik heb alles gehoord vanaf dag 1 dat ik hier lig.' 'En gevoeld?' Vraag ik. En ze knikt. 'Ik was een bitch.' Zegt ze.

P.o.v Simone
'Ik was een bitch.' Zeg ik. 'Ik had je moeten helpen!' Zegt Harry. 'Nee ik had niet zo dom moeten zijn en ik had je gewoon moeten geloven!' Zeg ik koppig. 'En over dat andere praten we later.' Zegt Harry terwijl ik haar arm pak en over de wonden aai. Hij komt dichterbij ik kan zijn adem ruiken. Pepermunt. Ik druk snel mijn lippen op die van Harry en een bom ontploft. Dit heb ik nooit gevoeld zelfs niet hij Armin. Ik ga met mijn handen naar zijn haar en trek er aan. Ik trek terug en kijk Harry aan, die grijnst. Ik houd van hem.