Bastille Fanfiction - Lost Highway

Hoofdstuk 2

"Jij had die kleine vriend niet in mam moeten drukken dan."
"Hou je brutale rot bek dicht, anders sla ik hem dicht!"
Ik moet echt mijn mond houden nu. Hij doet het echt, hij is er echt toe in staat. En als hij het doet kan hij in één klap jouw kaak breken.
Op dat moment komt mam net binnen lopen.
"Mam!" Begin ik gelijk. "Jij hebt mij toch wel gewild?"
"Asjeblieft, niet nu, ik ben net thuis."
Ik zucht. Pap heeft gelijk.
"Joey, geef mij die fles wijn eens even." zegt mam tegen pap.
"Hallo?"
Maar pap en mam zijn druk met elkaar in gesprek.
Boos ren ik de trap op.

Eenmaal boven kijk ik om me heen. Wat zijn mijn waardevolste spullen?
Direct loop ik naar mijn boekenkast en ruk mijn Bastille CD's uit het rek en druk ze tegen mijn borst aan. De tranen rollen over mijn wangen. Het enige wat ik heb is de band. Het enige wat me nog overeind houdt in deze wereld. En natuurlijk mijn fretje. Wat een lieverd is toch. Ik kan hem moeilijk meenemen toch? Ik wil namelijk terug naar Londen. Mijn stad. Daar ligt mijn hart. Vader woonde vroeger in Engeland. Mam moest zo nodig met die hufter trouwen. Hij heeft onze band helemaal kapot getrapt. Mam is helemaal verdronken in zijn poepbruine ogen. Hij heeft haar helemaal in zijn macht.
Toen vader mam zwanger maakte in Engeland kwam mam er in Nederland achter. Pap kwam niet eens naar Nederland om mij te zien. Mam heeft hem dat altijd kwalijk genomen. Hij wilde het echt niet. Ik kan niet zeggen dat mam er wel blij mee was. "Het is toch een leven." Dat is wat ze zou zeggen. Dat zegt ze bij alles. Laatst werd ze helemaal gek omdat ik mijn fret een bevroren kuikentje gaf. "Je geeft hem maar brokken!" Snauwde ze naar me. "Het is toch een leven geweest!" Dat is de reden dat ik nog leef. Waarom?

Toen ik zeven was had mam mij weer meegenomen naar Engeland. Toen zag ik pap voor het eerst. Ik weet het nog precies. De deur ging krakend open. Daar stond hij, met zijn poepbruine ogen. Eerst lebberde hij mam af. Ik weet nog hoe zijn tong uitschoot, zo enthousiast was hij. Daarna keek hij naar mij en knielde neer. Hij staarde me aan. "Is this one really ours?" Ik wist niet wat het betekende maar die gezichtsuitdrukking. Iedereen om je heen zou spontaan sterven. Zo dodelijk en zo misselijk.
Ik haatte hem toen al. Was dit mijn papa? Was dit de man waar mam al die mooie verhalen over had verteld? Was dit hem? Dit?

Hij had geen tijd voor mij. Alleen voor mam.
Mam had geen tijd voor mij. Alleen voor pap.
Door de jaren heen veranderde er veel. Mam werd steeds luier. Had niet veel zin meer om het huis uit te gaan. Pap werkte hard om de huur van het huisje te kunnen betalen. Pap werd chagrijnig van mam's gedrag. Toen ik twaalf werd ben ik meteen gaan werken en heb ik al mijn geld opgespaard. Ik ontdekte een band. Namelijk Bastille. Ik werd verliefd op de zanger Dan Smith. Ik kocht hun CD's en ging naar concerten toe. Toen ik een jaar of 15 was kon je wel zeggen dat mam depressief was. Pap was alcoholist geworden. Hij werd echt super agressief. Dat is hij nu nog steeds. Hij is in therapie geweest maar hij valt langzaam terug in zijn oude gewoonte.
Toen ik op een avond terug kwam van een Bastille concert zat ik vol verhalen. Ik had namelijk de band ontmoet. En Dan was nog mooier dan ik heb ooit had gezien. Maar niemand wilde naar mij luisteren. Toen ik de deur opende kwam vader snel naar mij toe stampen. "Stop her! I just can't take it anymore!" Hij gilde. Hij schreeuwde uit overmacht. Ik liep de woonkamer in. Mam lag op de grond te huilen. Hartverscheurend. Ook al was ze niet echt een moeder voor me geweest al die jaren dat we in Engeland woonden. Ik knielde naast haar neer en vroeg wat er was. Het duurde een eeuwigheid voordat er ook maar één stom woord uit haar mond kwam. Maar ik snapte wat ze wilde zeggen. Ze wilde terug naar Nederland.

Ik vertelde het mijn vader. Hij zei dat we terug gingen. Mijn wereld stortte in. Ondanks mijn ouders had ik het erg naar mijn zin in Londen. De band die regelmatig optrad. De mensen. De stad. Hier lag mijn hart. En hij is daar mooi achtergebleven.

Dus hier ben ik. In Nederland. En ik haat het hier. Ik kon me niet herinneren dat ik het hier haatte als kind zijnde. Inmiddels ben ik zestien en ik trek het niet meer. Ik moet terug naar London. Ik moest Gary weer zien. Mijn enige vriend daar. Hij is homo en was er altijd zo lekker open over. We werden wel veel gepest. Hij omdat hij homo is. Ik omdat ik het voor hem opnam.
Dankzij het internet hebben we weer contact. Hij heeft inmiddels een vriend en op school gaat het goed. In tegenstelling bij mij. Ik haat school. Ik haat hun en zij haten mij. Ze zijn super irritant en pesten mij om mijn Britse accent die als een vleugje honig door mijn vreselijke Nederlandse taal zit. Ik verwissel nog steeds veel woorden met het Engels.
Ik merk dat ik naar donkere wolken buiten staar en dan kom ik met een klap terug in de realiteit.