him's detaILYs, seungbin ✓

12

instagram dm, cngbinnie

sngminnie
kulaga imkansiz gibi geliyor

cngbinnie
ama imkansiz degil
sadece sabretmemiz gerekiyor

sngminnie
bu isin sonunda
yanimda sen olmazsan ben ne yapacagim
bu sefer cidden sonum olur

cngbinnie
bir gulumseme,
bir sarilis kadar yakininda olacagim

sngminnie
umarim
umarim oyle olursun changbin

cngbinnie
verdigim sozleri hicbir zaman bozmam ben
her neyse
bence simdi biraz dinlenmelisin

sngminnie
tamam,
dinlenecegim

//

aslında seungmin, changbin'le konuştuğunda dinleniyordu; günün bütün yorgunluğu üstünden uçup gidiyormuş gibi hissediyordu. ona göre changbin gibi birinin varlığı çok uçuk bir şeydi fakat tanışmışlardı işte, konuşuyorlardı; ona değer veriyordu.

güzel bir insandı.

bu kadar güzel biri olması gerçekliğini sorgulatıyordu, sık sık. "gözlerimi sıkıca kapatıp açtığımda bir yerlere kaybolmandan ölesiye korkuyorum." yüzüne karşı dile getiremediklerini kendi kendine söylüyordu, aslında yarı yolda bırakılmaktan korktuğunu birkaç defa dile getirmişti fakat changbin'in durumun ciddiyetini anlayıp anlamadığını bilmiyordu.

karşısındaki insanlara bu kadar güvensiz olması da içler acısıydı.

düşündükçe daha çok yorulduğunu hissediyordu, ruhsal bir yorgunluk mu yoksa bedenen bir yorgunluk olduğunu da ayırt edememişti. tek istediği yatıp uyumak oldu o an, öyle de yaptı.

"eğer akıllı bir çocuk olsaydı anneni ve beni üzmezdin, değil mi seungmin? bizi hiç sevmiyorsun, yoksa niye ebeveynlerinin sözünü dinlemeyesin ki?"

"babacığım ben sizi niye sevmeyeyim ki, nasıl sevmem? tabii ki seviyorum sizi."

"o senin baban değil! hiçbir zaman da olmadı, onlar benim annem ve babam. seninkiler öldü, öl-dü! mirastan başka bir şey değilsin, aptal."

hyung'unun ve diğerlerinin neden ona böyle davrandığını yıllarca anlayamadı, küçük ve saf bir çocuktu sadece. ailesini trajedik bir kaza nedeniyle kaybetmişti, amcası ve yengesi de ona evini açmıştı. o evde gelirken en azından bundan sonra mutlu olabileceğini, annesi ve babasının emaneti olan kendisinin üzerine titreyeceklerini bile düşünmüştü.

fazla hayalperestti.

düşlediklerinin hiçbiri olmamıştı, hor görülüp itilip kakılmıştı ve hayır kimse de ona yardım eli uzatmakta gönüllü olmamıştı.

hayat bu küçük çocuğa gereğinden fazla acımasızca davranmıştı.

"anne, ben artık pazar günlerine uyanmaya korkuyorum. pazar günleri, üçümüzün oyunlar oynayıp gezdiği gibi değil. hiçbir şey eskisi gibi hissettirmiyor."

—
son yerleri hiiicc istedigim gibi yazamadim ama iste of
olmus gibi davranin optum biy<3

250922
yayim tarihi: 161122

(benim kitaplardaki taslaklar bitiyo sicanzi)