DAĞINIK DÜZEN

Kalemler de sivridir aynı jilet gibi

Elimi inceliyordum. Karışmış birbiri içine girmiş şekilleri ayırıp, anlamlandırmaya çalışıyordum. Yıllardır gün ve saat kavramından mahrum kalmış ben artık zamanı fark edemiyordum zaman neydi ki bizi düzene sokmak için görevlendirilmiş bir asker mi yoksa bir şeyleri eskiten toz mu. Burayı seviyorum çünkü benim zamanım yok, hareketim ve düşüncelerim serbest onlar sonsuz.. Gözlerim çarpıklaştı süresiz ellerime bakışımda. Değişikti anlamsız. Çizgilerdi ama sanki duruşları ona bir şey anlatıyordu. Soldan sağa doğru eğilen çizikler en sağdada bir upuzun tek çizik. Çok kasvetli kafasına da bir şeyler kondurulmuş bu çizginin. Bu güçlü bir kral edasıyla yükselen çizgi sanki eğilen çizgilere hükmediyordu. Fakat garip olarak bu eğik çizgilerinde başına aynı tacımsı şekilden duruyordu. Bir şekilde onlarda asil görünüyordu. Ve bu açık bir şekilde anlamdırabildiği resmin etrafını da tozlar ve çok karmaşık şekiller tamamlıyordu. Bu ne anlama geliyordu. Tüm bu olanlar saçmaydı. Burada olması hafızanın bir bölümü silinemezdi ya tamamen kaybolur ya da tam olurdu ben bunu biliyordum nasıl olurduda ben sadece bir bölümü hatırlamazdım. Neden buradaydım. Neden dün elimi bir el sıktı. Mesajımı aldı mı o kimdi ki. Benim burayı sevmem burada yaşamayı seçtiğim anlamına gelmezdi neden hiç bağırmamıştı. Daracık alanda, kendinin sığabileceği ama bilemediği kadar uzun süresini paylaştığı bu alanda son sesiyle bağırdı ''Siz kimsiniz?!'' bunu yineledi SİZ KİMSİNİZ. BANA AÇIKLAMA YAPIN. SİZ KİMSİNİZ. BEN NEDEN BURADAYIM?? Tüm bu işaretlerin anlamı ne dedi ama yorulmuştu sesi bir fısıltı gibi çıktı. Bir şeyler anlatmaktan belki de artık düşünmekten yorulmuştu yere kıvrılmıştı. Bu pis ve tozlu yere sarılmıştı. Belki de artık sahip olduğu tek şey buydu. Tozlar. Burada böcekler bile yoktu. Sinekler yoktu. İncelebileceği hiç bir şey. Bilmiyordu artık sanıyordu ki annesi de yoktu babası belki sevgilisi. Burada umut yoktu.. 

Klozete oturdu. Yapabileceğim bir şeyler olmalı dedi. Etrafa baktı gözü ucu sipsivri kalemine takıldı. Kalemi aldı ve kalemi seyre daldı. Yazdığı onca şey etrafta saçılıydı kalem ona eşlik ediyordu düşüncelerini sadece bu arkadaşı sayesinde paylaşabiliyordu ona minnettardı. Ama kiminle paylaşıyordu ki. Tekrar etraftaki kağıtlara baktı kalemi fırlatıp sinirle bağırdı düşünceleri bu odanın içinden dışarı çıkamıyordu tüm kağıtları tekmeledi, tüm içindekileri. Her lanet olası duygusu ve düşüncesi burada kilitliydi bağırıyordu sürekli deliriyordu duvarlara vuruyordu kırılmıyordu. Evet bu odada gerçekten umut yoktu..

Bir şangırtı duydu baktığında havalandırmadan yere bir şey düşmüştü hemen uzandı ve oraya baktı. Fırlattığı sivri uçlu kalemin yanında bir jilet yatıyordu. Gözünü almıştı parıltısı. Jileti eline aldı ve incelemeye başladı sürekli sağa sola sallıyordu ışığı yüzüne yansıtması ve gözünü alması hoşuna gidiyordu. Ve kendi bulanık yansımasını inceliyordu. Pek bir şey belli olmasa da hala bir insan olduğunu görebiliyordu. Kendi yansımasından daha eğlencelisi yüzüne vuran ışığın dansıydı. Fakat bir anda gülüşü durdu, jilet durdu, parlayan ışık kesildi. Tek bir düşünce belirdi beynine. Kurtulmak. jilet ona bunun için verilmiş olmalıydı. Gözünün önünde bir anda resimler belirdi akan kan ve jiletin parlak teni. jileti boynunda gezdirdi evet çok sivriydi. Bunca yıl jiletin sivri olduğunu biliyordu fakat ilk kez düşünmüştü jilet neden sivriydi? Teninde jileti gezdirirken bu sorunun cevabını düşünüyordu.
Jilet kurtuluştu, sivri olmasının tek nedeni onun içini açmasına yarayacaktı onun tüm düşüncelerini özgürlüğe kavuşturacaktı gözlerini kapadı ve boynuna sertçe jileti bastırdı...

Tam o anda tekrar gözlerinin önünde bir resim belirdi. Az önce fırlattığı kalemi. 
                                                                  Kalemlerde sivriydi jiletler gibi.

Jileti bıraktı. Kalemi aldı. Kurtuluş kalemdi jilet yalnızca kalemi sivreltmeye değerdi..